δύστροποι καιροί

 

 Εις μνήμη είπε και μία γραμμή από ασήμι φως σύρθηκε χαμηλότερα από εκεί που βάραιναν τα βήματα.
Όσοι άρρωστοι παράμερα στέκονταν και κοιτούσαν, είχαν την ελπίδα παραμάσχαλα και με αυτήν πορευόντουσαν.
Κάποιοι από αυτούς σηκωνόντουσαν και με κινήσεις επιδέξιες χλεύαζαν το σκοτάδι μέσα τους.
Οι άλλοι, οι περισσότεροι ο όχλος δηλαδή σωτηρία δεν είχαν, έτσι η αλλιώς έκρυβαν μέσα σε βιβλία αποκόμματα εφημερίδων κιτρινισμένα και παρατημένα ακόμα και από τον χρόνο.
Αυτό τους άρεσε.
Τέτοιες συνήθειες είχαν.
Μία άλλη συνήθεια που είχαν, ήταν η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων κατά εποχές.
Είχα ένα φίλο από συμμαθητή στο σχολείο και γείτονα τον Κλήμη.
Ο Κλήμης τώρα ήταν αρχειοθέτης κάτι σαν κομισάριος του Παλαιού κόσμου.
Προύχοντας πώς να το πω, άκρη ρε παιδί μου.
Ο Κλήμης από μικρός διαόλου κάλτσα και κυνηγός. Ήταν ο πρώτος στη γειτονιά που πήρε φλόμπερ, οι άλλοι ήταν ακόμα με σφεντόνες. Εγώ δεν είχα ούτε από αυτές.
Ανήκα βλέπεις στην κατηγορία του ...νερού.
Ο Κλήμης λοιπόν, ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Τιθάσευε τα σύννεφα και βοηθούσε στην γονιμοποίηση των ρημάτων.
Έβαζε καπίστρι στις πεταλούδες ειδικά στις νυχτοπεταλούδες που είναι ποιο δύστροπες και πιο ανεκτικές.
Τις εκπαίδευε και μαζί έσπερναν λέξεις στο νερό.
Μιλάμε για πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Το νερό ήταν που μας έφερε ακόμα πιο κοντά.
Καλά αυτό με τις πεταλούδες πάει στην ευχή είναι κάτι φυσιολογικό αλλά να μπορεί να τιθασεύει τα σύννεφα...
... αυτό ήταν κάτι ανήκουστο. Και όμως τα τιθάσευε, είχε αυτό το ταλέντο.
Εγώ από την άλλη ρεμπεσκές.
Είχα μάθει 5-6 πράγματα χρήσιμα για την κοινότητα αλλά όχι απαραίτητα και όπως έλεγε ο δάσκαλος:
" Αν δεν τους είσαι απαραίτητος όσο καλός κι αν είσαι παραμένεις αναλώσιμος"
Τώρα ήμασταν σε αυτή την περίοδο.
Την περίοδο του ...αναλώσιμου.
Εγώ είχα εκπαιδευτεί να γνωρίζω από πριν την τελευταία στιγμή.
Γνώριζα την κάθε στιγμή στην γέννηση της.
Επέτρεπα στο σώμα μου να αιωρείται στο κατέβασμα προς το βυθό και μόνο όταν έφτανα στο χείλος της αβύσσου πηγαδοβουλιαζα, κάνοντας μόνο μία ανεπαίσθητη προς δυσμάς κίνηση.
Από εκείνη την στιγμή και μετά, κανείς δεν μπορούσε να δει τι αφήνει πίσω του.
Έτσι είχαν τα πράγματα.
Αυτοί ήταν οι κανόνες.
Όταν έχεις ξεμακραίνει, ανάσες δεν ακούς.
Κάθε που σουρούπωνε φωνή του Κλήμη γίνονταν μπλε.
Σουρούπωνε κι αυτός.
Τότε άρχιζε το δικαστήριο.
Ειρηνοδικείο το έλεγαν.
Γιατί ουσιαστικά ο λόγος ύπαρξης του ήταν να επιλύει τις διαφορές μεταξύ των ατόμων της κοινότητας.
Μέσα στα καθήκοντά του Κλήμη ήταν και αυτό του δικαστή του ειρηνοδικείου.
Ακόμα μία από τις εξουσίες του.
Απόψε λοιπόν, εγώ ο φίλος του, θα βρισκόμουν ενώπιον του στο ενυδρείο των ηθών με βαριά κατηγορία.
Θα μπορούσα να την είχα σκαπουλάρει, να είχα αποχωρήσει νωρίς, θα τραβούσα ίσια επάνω δάσκαλος ως τα ριζά του Κενταύρου, να μην έχω πια κανένα πέταγμα κατά νου, να μη νοιάζομαι αν θα βραχώ, να μη σκέφτομαι την κάμα του ήλιου.
Όμως έτσι θα ήταν σαν να παραδέχομαι πως ήμουν ένοχος.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς, τώρα ήταν όλα έτοιμα για να ξεκινήσει η δίκη.
Στη μεγάλη αίθουσα και στους διαδρόμους δεν έπεφτε καρφίτσα.
Ήταν Το! γεγονός.
Ο εξοστρακισμός όσο συνηθισμένος κι αν ήταν, ειδικά για τέτοιες ΄΄απομακρυσμένες΄΄ κοινωνίες, ποτέ δεν έπαψε να είναι και ένα σόου.
Οι φόβοι μου δεν ήταν παράλογοι και είχαν πρόλογο, μα η διαδικασία ήταν σαφής και θα έπρεπε να τηρηθεί.
Ο κατηγορούμενος, εγώ επί το προκειμένω, έπρεπε να απαντήσω στην κατηγορία, σε τρίτο πρόσωπο, σαν σε πρόσωπο άλλο.
- Ο κατηγορούμενος !!!, είχε κλεισμένο σε έναν τοίχο του σπιτιού του ένα καναρίνι μέσα σε γραμμές ζωγραφισμένες που φάνταζε κλουβί σαν κάτι από το χθες.
Ξέρουμε πως είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε στη ζωή ένα και μόνο ένα καναρίνι στο σπίτι μας γιατί αυτός είναι ο μόνος ρυθμιστής της ποιότητας του οξυγόνου που εισπνέουμε.
Τα καναρίνια είναι οι οξυγονομετρητες μας. Αυτό Το γνωρίζετε όλοι.
Είπα με αυστηρότητα και συνέχισα
Τα καναρίνια πρέπει να ζούνε στα κλουβιά τους για να απολαμβάνουν της προστασίας μας και όχι να στέκουν σε έναν κάποιο τοίχο σε κλουβί ζωγραφιστό.
Αυτά είπα και κάθισα.
Τον λόγο πήρε ο ...δικαστής.
Ο Κλήμης.
- Σε θυμάμαι από μικρό είμαστε άλλωστε συμμαθητές γείτονες και φίλοι, είπε με περίσσια σοβαρότητα. Τέτοια σοβαρότητα που σου ερχόταν να πιθηκουλιαζεις από τα γέλια.
Δεν θα το κρύψω, όπως δεν θα κρύψω πως καθόλου δεν μου αρέσει που εγώ θα πρέπει να κρίνω τις πράξεις σου.
Όμως η θέση που η κοινότητα μου έχει ορίσει δεν μου επιτρέπει να αφήσω λόγια για να είμαστε hapy.
Ο κύκλος θα παραμείνει ακίνητος δίπλα στο γυμνό σου σώμα όσο διαρκεί η διαδικασία.
Τρία φύλλα πεσμένα και κίτρινα στα χέρια του ο κόσμος όλος, ολόκληρος με τα μπλε και τα μαύρα του ρούχα, έτοιμα για σιδέρωμα, πού όμως τρέφονται από κάπου και όλο αβγαταίνουν και δεν έχουν τελειωμό.
Εσύ τώρα στέκεσαι απέναντί μας και γελάς θλιμμένα σαν παιδί.
Όλα πια προς το Νότο κατευθύνονται, πουλιά, άνθρωποι, συνήθειες, χειροκροτήματα.
Δεν ήθελες ποτέ να φαίνεσαι banoffee χωρίς διάθλασης, χωρίς παρ ελπίδα δυστυχής.
Έτσι σε βλέπω και αυτά ήταν που είχα να πω.
Τώρα κατηγορούμενε είναι η σειρά σου.
Είναι η ώρα της απολογίας σου.
Αθώος ή ένοχος;
- κύριε πρόεδρε γείτονα συμμαθητή και φίλε μου, θα αρκεστώ μόνο σε δυο κουβέντες.
Όπως σωστά το είπες, δεν είναι η ώρα να πετάμε λόγια για να δείχνουμε happy.
εσύ ζεις στο σκοτάδι και γκρινιάζεις που κόπηκε το ρεύμα.
Έτσι το βλέπω εγώ και αυτά είχα να πω.