Χτύπησε το κουδούνι, δυο φορές

 

 Η φυγόκεντρος είναι δύναμη καταπληκτική μα επαμφοτερίζουσα. Μέχρι το τέλος, δεν ξέρει πια πλευρά να διαλέξει. Την έλκουν συνήθως τα ετοιμόρροπα, εκείνα με την μεγάλη πείρα.
Ύστερα, έβαψε κόκκινα τα χείλη της, με κινήσεις τόσο αργές σαν sniper που οπλίζει ένα CheyTac M200. Τα είχε όλα στο μυαλό, μα εκεί που πήγε, δεν θα γύρναγε ποτέ κι ας λαχταρούσε τόσο πολύ το σήμερα.
Λυμένα τα μαλλιά της κόκκινα και αυτά,  να γέρνει στα πλευρικά, σαν χάδι ανέμου ακατάστατου και εγώ ανήμπορος, μπροστά στο θαύμα, να στέκω ακριβώς εκεί, προσμένοντας να σώσω καταιγίδες, από κάποιον γιγάντιο αφανισμό που έτσι κι αλλιώς ξεμάκραιναν. Αίμα λύκαινας, σε άσπρο, κάτασπρο απάτητο χιόνι.
Μόλις είχε γυρίσει από την Bogotá, τυφλή ζωή, μέσα στην χλιδή. Έμεινε εκεί 14 μήνες, κανείς δεν ήξερε τι δουλειά είχε. Κανείς δεν ρωτούσε.
Έμενε σε ένα διαμέρισμα που ήταν πριν γραφείο, στην γειτονιά των μουσείων. Μουσείο Botero, Μουσείο Casa Sámano, Μουσείο de Arte Miguel Urrutia -MAMU-, Mουσείο Santa Clara, Μουσείο del Oro.
Έμενε στον 4ο όροφο. Για να φτάσεις, περνούσες 3 ελέγχους και μια ερωτική εξομολόγηση στο πόστερ του Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar Palacios, του Μπολίβαρ με δυο λόγια , το να βγεις ήταν ευκολότερο. Εάν δεν σε έβγαζαν τέσσερις, εντάξει έβγαινες κανονικά. Όρθιος, μα πάντα με συνοδεία.
Στο ισόγειο ήταν το κατάστημα της Kate, ΄΄ Nails Kate ΄΄, ινστιτούτο αισθητικής.
Πίστευα πως ήρθε για να μείνει, έστω τόσο όσο. Μα αυτή ξεροστάλιαζε της νύχτες στο πρεβάζι, χάραζε δρόμους και διαδρομές, ακόμα και εκεί που πόδι δεν πάτησε.
 Δρόμους να δουν τα μάτια σου, έτοιμη να φύγει σε πρώτη ευκαιρία. Να φύγει ξανά, τις νύχτες που θρηνούν τα φρύγανα και κρύβετε ο αέρας.
Την γνώρισα στην Ικαρία πριν τέσσερα χρόνια, στο Καρκινάγρι,  στο πανηγύρι του χωριού στην πλατεία της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, πολιούχο του χωριού. Ήταν 26 Ιουλίου.
Πήγαινε για μπάνιο στις Αλυκές ή στο Συρτικό, εγώ βαριόμουν ως συνήθως, προτιμούσα τα τσίπουρα στον καφενέ του Γιάννη και το κουβεντολόι με τους ψαράδες.
Δεν άργησε να γίνει το ΄΄κακό΄΄, σμίξαμε.
Τώρα τέσσερα χρόνια μετά για να σου πω την αλήθεια, ακόμα δεν έχω καταλάβει, πως αντέχετε η φωτιά με το νερό.
Μετράς, υφαίνεις, δεν φαίνεται. Πάλι από την αρχή., είναι που έχουν να κάνουν τα σκοτάδια με τις μέρες που μικραίνουν. Για κείνες που έρχονται λέω.
Τότε ήταν που έμαθα, από εκείνη, πως ο ταυτόχρονος οργασμός γυναίκας και άντρα ονομάζεται Ευπαρεύνεια, αν αυτή η πληροφορία με βοήθησε δεν ξέρω, αλλά ότι δυσκολευόμουν να θυμηθώ και να προφέρω αυτό το Ευπαρεύνεια, ακόμα δηλαδή, είναι το μόνο που θυμάμαι.
Τάλιμα, το όνομα της. Τάλιμα.
Την είχα ρωτήσει στην αρχή κάνα δυο τρεις φορές, τι όνομα είναι αυτό, από που βγαίνει. Απάντηση δεν είχα πάρει, έτσι δεν ξαναρώτησα.
Αντιθέτως, όταν την πιάναν τα Μελτέμια της, το έριχνε στην φιλοσοφία:
- ΄΄Διάλεξε στη ζωή σου πως θα πορεύεσαι΄΄, μου έλεγε, κοιτούσε πέρα μακριά αλλά ήξερε πως την παρακολουθούσα.
΄΄Διάλεξε στη ζωή σου πως θα πορεύεσαι, θα σέρνεσαι;
θα περπατάς ή θα πετάς;
Υπάρχουν άνθρωποι με φορτίο κενό ζωής.
Εμένα μου αρέσουν τα ΄΄δουλεμένα΄΄ μάτια και να κοιτάνε τον Βορά΄΄.
Γενικότερα η Τάλιμα, έλεγε αυτά που ήθελε, εάν δεν ήθελε, κουβέντα δεν έπαιρνες.
26 Ιουλίου σήμερα. Αθήνα.
Χτύπησε το κουδούνι, δυο φορές.
Ήταν εκείνη.