photographer

  ...η άνοδος στην Κηφισίας, αναποφάσιστη. Μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων, μοιάζουν να προβάλουν αντίσταση. Νύχτα, φως από όπου μπορεί να έρθει... Έναν στύλο από μια διαφημιστική πινακίδα, από ένα αυτοκίνητο. Από ένα χάδι στα κρυφά, από ότι απόμεινε στον χρόνο. Σαν να φύσηξε ο αέρας και χάθηκαν τα χρώματα. Γύρισε την πλάτη και άρχισε να περπατάει προς το χθες. Περίμενε να ακούσει μια φωνή να του λέει : - Στάσου!!! Σιωπή, καμία φωνή, κανένα νεύμα, καμία προσευχή, ορατών 'ή αοράτων. Τούτο το αποψινό, είναι τυλιγμένο με σελοφάν. Μαζεύει σε βάζα το φεγγάρι και κάνει μαρμελάδες σύννεφα. Άρωμα αγχολυτικό. Μέσα από τα μάτια η περιπέτεια ή η ταπείνωση. Μοχθηρός σε κόσμο αγγέλων, ένα χειροφίλημα, μια υπόκλιση. Ένα μαντίλι στα μαλλιά και ένα ποτήρι νερό. Φοβάσαι τις λέξεις τις παροξύτονες και διαλέγεις τραγούδι βραδιάτικο, με βάθος νόημα... Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξανά βραδιάσουμε, άσε με να σ' αγαπάω κι όπου φτάσουμε. Τσιγάρο θες; κόψε το φίλτρο...

  Οι τσέπες μου γεμάτες από τα χέρια μου, σαν πόρτα μέσα έξω, μέσα έξω. Είναι διάφανες και ξεμακραίνουν. Χάνονται σε δρόμους φαρδιούς, χάνονται σε δρόμους βαδίζοντας. Μου μένει μόνο η άρνηση.

  Μόνος στους τοίχους ανάμεσα, οι σκιές παρέα τάχα σε εμένα να προστρέχουν, να μην αρκούν ποτέ οι μουσικές  και οι λέξεις κρύα μέταλλα να αγγίζουν τα μαλακά και να πονάνε.Κάτι μαύρα φτερά, δεξιά, να χάσκουν και μόνα τους κάπου κάπου να κινούνται χωρίς ανάσα, χωρίς επιστροφή και εσύ με πυρετό ολότελα μακριά κι ας λες.Ούτε το άγγιγμα μου πια σε συνεπαίρνει, παράπονο το κάνεις και δακρυσμένη το'πες, πόσο λυπάσαι που ο έρωτας υπάρχει δυστυχής. Δεν ήταν του πυρετού μονόλογος, κατά  δικά σου βρέφη ήταν μόνο και όσοι μετά από εμένα ζήσουν όσοι μπορέσουν εσένα να αγαπήσουν, θα μάθουν πως αδυναμία ετούτο θα΄ναι, γιατί κανείς θεός δεν μπόρεσε ποτέ τα λόγια να τιθασεύσει, κανείς θνητός με τάματα δεν είδε τους θεούς.

  Τέλος είπαν. Τέλος των πάντων. Που έτσι χάσκει σαν δήλωση ότι συμβιβαζόμαστε επιφανειακά με τα προηγούμενα και άρχισαν τα πάντα τέλος να μην έχουν και να ανθίζουν γύρω σου. Θάλασσες μουδιασμένες, στο άρμεγμα ξεκίνησαν και χορό στήσαν στα αρώματα, με χρώματα πολύτιμα. Πλημμύρισαν τις όχθες του Αχέροντα, αρνήθηκαν να καταθέσουν οβολό και απαίτησαν να κάνει πίσω το ποτάμι το μαύρο, το ισχυρό, να μην ξεβγείς. Μάταια Ποτάμι πίσω δεν γυρίζει.

  Κατάφερε ετούτος ο Άνθρωπος το πέρας να νικήσει στην μοναξιά μιας μέρας, εκείνης της μέρας που η χάρη του δόθηκε, εκείνης της κενής, της τελευταίας μέρας, που βάλθηκαν τα μάτια να ιδρώνουν. Τότε ήταν που εκείνος ο ποιητής της πέτρας, επειασε την, κρύα όπως ήταν, χωρίς φευγιό και πάνω της έγραψε το χαμόγελο, τα μάτια, την ακινησία την νεκρική. Έτσι στέκει ίσα με σήμερα και αύριο και του χρόνου, στα χρόνια έτσι θα είναι και ακόμα παραπέρα. Θα στέκει εκεί να θυμίζει πως η ομορφιά των ζωντανών, τον θάνατο ξορκίζει.

  ...δέσε τον μονόκερο μ΄άρωματα στο δένδρο απόψε.  Ενδέχεται να βρέξει χαμόγελα και έτσι όπως λευκός θα κυματίζει, μπορεί να ξεβγαλθεί...

  Χάνονται, φεύγουν κάθε μέρα άνθρωποι, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, μα ο θάνατος που έρχεται με τα χρόνια, είναι απώλεια, μα απώλεια κατά κάποιο τρόπο αποδεκτή, κατανοητή. Έφυγε λένε, πλήρης ημερών και θέση ύστερα παίρνει η θύμηση, οι αναμνήσεις και όλο τούτο μοιάζει σαν να πεθαίνει το παρελθόν. Μα όταν πεθαίνουν νέοι, είναι αλλιώς, είναι ετούτο πράγμα που δεν χωνεύεται. Δεν το προσπερνάς, δεν το ξεχνάς, δεν το δικαιούσαι. Γατί όταν πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, πεθαίνει το μέλλον.

  Όλοι είδαμε τις προηγούμενες μέρες τις φωτογραφίες από το υπουργικό συμβούλιο και όπως συμβαίνει σε αυτή την χώρα, όλοι έχουμε και μια άποψη, μια γνώμη και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Προσωπικά πίστευα πως τις φωτογραφίες τις συγκεκριμένες τις είχε τραβήξει ο φωτογράφος από το γραφείο τύπου της ΝΔ, μου φάνταζε το ποιο λογικό, αφού σε καμία φωτογραφία και σε καμία δημοσίευση δεν είδα κρεντιτς φωτογράφου ή πρακτορείου, ούτε είδα παρόμοιες φωτογραφίες έτερου φωτογράφου. Χθες όμως στο https://popaganda.gr και στην κατηγορία MOST READ, δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του φωτογράφου των επίμαχων φωτογραφιών. Θεωρώ χρέος μου και υποχρέωση μου, να δημοσιοποιήσω την συγκεκριμένη συνέντευξη, επειδή πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι γνώμη μπορείς να έχεις, εφόσον έχεις γνώση Κατά δεύτερον, είναι γνωστό πως οι φωτογράφοι - φωτορεπόρτερ μιλούν με τις εικόνες τους, αλλά καμιά φορά χρειάζονται και οι λέξεις. Ιδού λοιπόν η συνέντευξη του φωτορεπόρτερ  Μενέλαου Μυρίλλα:  ...

 Στα 40 χρόνια ενασχόλησης μου με την φωτογραφία, είναι πάμπολλες οι φορές που έχω αναρωτηθεί για τον ρόλο της;  Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο;  Γιατί  είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη η χρήση της.  Γιατί πολλές φορές μας συγκινεί; Γιατί γίνεται πολλές φορές σημείο αναφοράς ή αποδεικτικό στοιχείο; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Αυτό που συνέβη στα Τέμπη, είναι αλήθεια πως έχει σοκάρει τους πάντες, αμέτρητα τα συναισθήματα που έχει προκαλέσει το γεγονός, καθώς και αντιδράσεις τέτοιες που θα μείνουν στην ιστορία. Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες την συνέχεια του τραγικού συμβάντος, ΄΄έπεσε΄΄ στα χέρια μου  μια φωτογραφία, που με συγκλόνισε, αν και δεν ξέρω ακριβώς αν αυτή είναι η σωστή λέξη. Είναι η φωτογραφία από την κηδεία του 23 φοιτητή Κυπριανού Παπαϊωάννου, που έχασε και αυτός τη ζωή του στο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν τον 23χρονο φοιτητή, στέκοντας χαμογελαστοί δίπλα από το φέρετρο του, σαν να βγάζουν φωτογραφία για εκείνον. Σαν ν...

  Έρχονται από τον κήπο κύματα, σχεδόν φως. Όλα σημαδεμένα από των δακτύλων τη φορά, τα σώματα των κτιρίων σώματα ακατοίκητα. Στο κάτω κάτω, δεν θα μείνουμε εδώ για πάντα. Όταν δεν έχω έρωτα, είναι στιγμές που επιθυμώ χώμα στεγνό φιλί σαν το άθροισμα όλων. Ακόμα έναν ουρανό να φτάσω. Μετέωρη ώρα για να σε ονειρευτώ, τίποτα δεν θα έμενε στην ηδονή μέσα σε σάρκα δίχως φως. Ασκούνται τα χρώματα τώρα στον ερωτικό παράλληλο τα όσα γεύτηκα. Όταν πήρες τον δρόμο, το  βράδυ αρνιόταν. Μη ρωτάς τις πέρα θάλασσες, το ταξίδι ανύπαρκτο, το τέλος στήνει τα χέρια ψηλά να ανθίσουν στη δίνη, στον άνεμο. Μετέωρο φως τώρα θέλει η νύχτα. Τυφλά αγάλματα μέσα στους προβολείς των αυτοκινήτων έτσι που φθείρομαι. Ο δρόμος κινείται προς την νύχτα, μια φίλη η αγκαλιά σου. Να φύγω, να χαθώ.

  Δεν μου αρέσουν οι γιορτές, δεν είναι δικιά μου υπόθεση. Ούτε τα χαρούμενα τραγούδια, ούτε οι ευχές ΜΟΥ κάνουν για προφητείες. Δεν γελάω πια με τα αστεία των ανθρώπων, δεν τα καταλαβαίνω.Αγαπάω να βλέπω το φως να άγεται και να φέρεται, τα λουλούδια να κάνουν την δουλειά τους που τόσο καλά ξέρουν αιώνες τώρα, να χρωματίζουν την γη. Μου αρέσει να βλέπω ψυχές να κρατούνται χέρι χέρι, τον έρωτα σαν ακροβασία, τα χαμόγελα των παιδιών, το τρέξιμο του αλόγου, η παρακμή και η συνείδηση. Η μπέσα,τα μοιρολόγια, τα μανουσάκια. Αυτά μου αρέσουν. Μου αρέσει να γράφω παραμύθια, να φωτογραφίζω ότι δεν μπορώ έτσι να δω.Δεν μου αρέσουν οι γιορτές, βάζουν σε κόπο τους άλλους, άσε που τώρα είναι αργά για ευχές...

  ...γελάσαμε, είπες, και σήκωσες σκάλα να ψηλώσεις. -κοίταξε με, σου ζήτησα -Δεν μπορώ τώρα, είπες, ζωγραφίζω τα σύννεφα Τα μετρώ και τα ζωγραφίζω. Σκέφτηκα, της τραβάς τώρα την σκάλα της καριόλας να βρεθεί στην αγκαλιά μου;;; Να την πάρω ίσα μέχρι την Γραμπούσα, την δικιά μου Γραμπούσα, να θαυμάσει τον γέρο Σχίνο, να τρομάξει στα γκρέμνια, να γυρίσει να με κοιτάξει και να βρει τους υγρούς δρόμους του Τζέκα, εκεί και τότε ας διαλέξει τι θα ακούσει, Λουδοβίκο ή Ψαραντώνη...όπως και να έχει σε κίνηση θα βρίσκεται... 

   Μετέωρη ώρα για να σε ονειρευτώ, τίποτα δεν θα έμενε στην ηδονή μέσα σε σάρκα δίχως φως. Ασκούνται τα χρώματα τώρα στον ερωτικό παράλληλο τα όσα γεύτηκα. Όταν πήρες τον δρόμο, το  βράδυ αρνιόταν. Μη ρωτάς της πέρα θάλασσες, το ταξίδι ανύπαρκτο, το τέλος στήνει τα χέρια ψηλά να ανθίσουν στη δίνη, στον άνεμο. Μετέωρο φως τώρα θέλει η νύχτα.

  ...θα ήθελα να ανοίξουν οι ουρανοί και να πέσει τόσο νερό που να μου πάρει το δέρμα. Να το κάνει ξέφωτο, να το κάνει τραγούδι. Να μπορώ να φωνάξω: - μην φυλακίζεις τις πέτρες στα παρτέρια... Να σε δω να πλησιάζεις την φωτιά με δακρυσμένα μάτια -πιστεύεις πως έχει σύνορα η φωτιά; Κράτησα στα γόνατα τους νεκρούς μου και ικέτεψα. Τους μιλούσα ώρα πολύ, πριν στα μάτια νομίσματα τους βάλω. Πάλλονται οι ελευθερίες που απώλεσα ρίχνοντας το ένα βότσαλο μετά το άλλο στο φίλημα. Υπάρχουν άραγε πουλιά στον πηγαιμό για τον Αχέροντα. Όχι θανατοπούλια, μα τα άλλα, εκείνα τα πολύχρωμα που ζουν στην καρδιά της λάμψης, εκείνα που φτύνουν κεραυνούς. Υπάρχουν άραγε;;; Ζωγράφισα στον τοίχο του Μορφέα έναν άγγελο προστάτη, να στέκει εκεί να μας προσέχει. Με προσέχει, μα ανήμπορος θρηνεί. Πόσο πολύ θέλω να φύγω...

  ..ήξερες νωρίτερα εσύ, όταν σε χάρτινη σακούλα μαζί με ότι φοριέται έβαλες και τις σκέψεις μου. Έτσι πακέτο στο σήμερα που τόσο επιθυμούσες με επέστρεψες...