κρυψου, κρυψου δεν θα ...σε βρεις

 

Έρχονται από τον κήπο κύματα, σχεδόν φως. Όλα σημαδεμένα από των δακτύλων τη φορά, τα σώματα των κτιρίων σώματα ακατοίκητα.

Στο κάτω κάτω, δεν θα μείνουμε εδώ για πάντα.

Όταν δεν έχω έρωτα, είναι στιγμές που επιθυμώ χώμα στεγνό φιλί σαν το άθροισμα όλων.

Ακόμα έναν ουρανό να φτάσω.

Μετέωρη ώρα για να σε ονειρευτώ, τίποτα δεν θα έμενε στην ηδονή μέσα σε σάρκα δίχως φως. Ασκούνται τα χρώματα τώρα στον ερωτικό παράλληλο τα όσα γεύτηκα.

Όταν πήρες τον δρόμο, το  βράδυ αρνιόταν. Μη ρωτάς τις πέρα θάλασσες, το ταξίδι ανύπαρκτο, το τέλος στήνει τα χέρια ψηλά να ανθίσουν στη δίνη, στον άνεμο. Μετέωρο φως τώρα θέλει η νύχτα.

Τυφλά αγάλματα μέσα στους προβολείς των αυτοκινήτων έτσι που φθείρομαι. Ο δρόμος κινείται προς την νύχτα, μια φίλη η αγκαλιά σου.

Να φύγω, να χαθώ.