μια όχι και τόσο συνηθισμένη φωτογραφία

 Στα 40 χρόνια ενασχόλησης μου με την φωτογραφία, είναι πάμπολλες οι φορές που έχω αναρωτηθεί για τον ρόλο της;

 Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο;

 Γιατί  είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη η χρήση της. 

Γιατί πολλές φορές μας συγκινεί;

Γιατί γίνεται πολλές φορές σημείο αναφοράς ή αποδεικτικό στοιχείο;

Γιατί;

Γιατί;

Γιατί;

Αυτό που συνέβη στα Τέμπη, είναι αλήθεια πως έχει σοκάρει τους πάντες, αμέτρητα τα συναισθήματα που έχει προκαλέσει το γεγονός, καθώς και αντιδράσεις τέτοιες που θα μείνουν στην ιστορία.

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες την συνέχεια του τραγικού συμβάντος, ΄΄έπεσε΄΄ στα χέρια μου

 μια φωτογραφία, που με συγκλόνισε, αν και δεν ξέρω ακριβώς αν αυτή είναι η σωστή λέξη.

Είναι η φωτογραφία από την κηδεία του 23 φοιτητή Κυπριανού Παπαϊωάννου, που έχασε και αυτός τη ζωή του στο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.

Φίλοι και συγγενείς αποχαιρέτησαν τον 23χρονο φοιτητή, στέκοντας χαμογελαστοί δίπλα από το φέρετρο του, σαν να βγάζουν φωτογραφία για εκείνον. Σαν να συνομιλούν μαζί του, σαν να θέλουν να του στέλνουν αυτή την φωτογραφία.

Θυμήθηκα τις φωτογραφίες του Μπουασονά από τον προηγούμενο αιώνα, στην Ελληνική επικράτεια, που οι συγγενείς στεκόταν γύρω από το φέρετρο του νεκρού, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είχα δει να χαμογελούν.

Αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο και μετά από ώρα μου δόθηκε η απάντηση.

Μεταφέρω ακριβώς την ανάρτηση του Παναγιώτη Δημόπουλου, όπως την βρήκα στα σοσιαλ:

Panayiotis Demopoulos

΄΄ Ούτε έχω ξαναδεί, ούτε έχω ξανακούσει για ανάλογη κηδεία νέου παιδιού όπως του Κυπριανού…

Κι ούτε ποτέ φανταζόμουν πως ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο από κηδεία θα μου δημιουργούσε αίσθημα αγαλλίασης κι ελπίδας

Επίσης δε θυμάμαι να έχω ποστάρει ξανά και να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο λες και κόφτει κανέναν τι σκέφτομαι

Οπότε (σκέφτομαι δυνατά) είτε «πέλλανα», είτε η κηδεία αυτού του παιδιού, αυτό το παιδί, ήταν τόσο, μα τόσο, ξεχωριστό

Μακάρι να καταφέρω κάποτε να σε πλησιάσω και να σ ανταμώσω Κυπριανέ μου, γιατί εδώ δε τα κατάφερα΄΄

Ο Κυπριανός, ήταν παιδί παπά, παιδί μιας βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας στην Κύπρο και ο πατέρας του από την πρώτη στιγμή, παρά το πένθος και τη θλίψη του, συγχώρεσε και τον σταθμάρχη και τους άλλους υπαίτιους του δυστυχήματος.