η ομορφιά των ζωντανών

 

Κατάφερε ετούτος ο Άνθρωπος το πέρας να νικήσει στην μοναξιά μιας μέρας, εκείνης της μέρας που η χάρη του δόθηκε, εκείνης της κενής, της τελευταίας μέρας, που βάλθηκαν τα μάτια να ιδρώνουν.

Τότε ήταν που εκείνος ο ποιητής της πέτρας, επειασε την, κρύα όπως ήταν, χωρίς φευγιό και πάνω της έγραψε το χαμόγελο, τα μάτια, την ακινησία την νεκρική.

Έτσι στέκει ίσα με σήμερα και αύριο και του χρόνου, στα χρόνια έτσι θα είναι και ακόμα παραπέρα.

Θα στέκει εκεί να θυμίζει πως η ομορφιά των ζωντανών, τον θάνατο ξορκίζει.