photographer

   Είσαι ο 12-36, είμαι ο Σπύρος. Δεν χάρηκα που σε γνώρισα, βασικά χεσμένο σε έχω, αλλά αφου θέλω να σου πω 2-3 πραγματάκια που μου περνάνε από το μυαλό, θα στα πω. Εσύ και η διμοιρία σου με διακριτικό το κίτρινο παραλληλόγραμμο, ορμάτε σαν αφηνιασμένοι ( του κώλου), σε μια ομάδα διαδηλωτών, που είχαν εγκλωβιστεί στην αφετηρία του τραμ Συντάγματος. Τσιμπάτε από εκεί 4-5 πιτσιρικάδες, μεταξύ αυτών και μια κοπελίτσα. Ξέρετε πως αυτοί καμία σχέση ΔΕΝ έχουν ούτε με τον πετροπόλεμο, ούτε καν με βρισιές. Βρισιές που σας χώνει όλο το συγκεντρωμένο πλήθος. Εσύ 12-36, σπρώχνεις την κοπελίτσα μόλις ξεμακραίνεις από το πλήθος, την πετάς κάτω και την ξανασηκώνεις τραβώντας την από την λαβή του σακιδίου της. Εκείνη την στιγμή, πρέπει να ήσουν πολύ περήφανος, γιατί κάτι ξεχώριζε στο παντελόνι σου και δεν ήταν το γκλόπ σου. Στον ιμάντα του δικού σου σακιδίου, εκείνου που έχεις μέσα τα χημικά που μεγαλόκαρδα μοιράζεις όποτε σου δοθεί η ευκαιρία σε διαδηλωτές, έχεις γράψει στα αγγλικά (αλήθει...

  Έτσι με ήξερα, έτσι με ξέρω, έτσι θέλω να είμαι, στους δρόμους… Μέρες που έφυγαν και που δεν θα ξαναρθούν, το ίδιο και οι νύχτες που τις συνόδευαν. άλλοτε με γέλια, άλλοτε με λιγότερα γέλια, ίσως και καθόλου. Σαν το παραμύθι του Αντερσεν με την γοργόνα. Να πιστεύεις εκεί και εκεί να απογοητεύεσαι. Ναι έκανα λάθη. Λάθη πολλά. Αν το δω ορθολογιστικά έκανα τόσα λάθη, όσα χρειαζόταν για να χάσω ότι είχα. Είχα όμως;;; Ή νόμιζα πως είχα… Σωρός τα απέναντι, τις νύχτες κουρνιάζουν στις μασχάλες μου τρέφονται από ιδρώτα και αγωνία και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Να νιώθω απόρημα, χωρίς αντίσταση, χωρίς προοπτική και ύστερα η αγάπη 4-5 φίλων καλών, που έμειναν δίπλα και κανά δυο νέων που ήρθαν κοντά τώρα στα δύσκολα, που δεν έφαγαν το παραμύθι μου, αλλά διάλεξαν πλευρά. Μέσα σε χρόνο τμηματικά ελισσόμενο, έχασα σχεδόν τα πάντα. Όχι όσα είχα, αν είχα, αλλά και εκείνα που συνάντησα, πάντα με δικιά μου ευθύνη. Να μην τσιμπάνε σε καμιά προσευχή, σε κανένα παρακάλι, μόνο να σφίγγουν την φωνή σαν...

  Περνώντας από την Περσία ο Μάρκο Πόλο το 1273 δεν μπορούσε παρά να συναντήσει το φρούριο και την κοιλάδα του Αλαμούτ, έδρα του φοβερού Γέροντα του Βουνού και των Ασσασίνων του, (βορειοδυτικό Ιράν) ή αλλιώς «Φωλεά των Γυπών». Τα σύννεφα εκείνης της μέρας στεκόταν ουδέτερα σε ότι συνέβαινε. Ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, που γεννήθηκε γύρω στο 1040 και καταγόταν από την πόλη Κουμ του Κχορασάν της Περσίας, άφηνε τα πρώτα ποτάμια αίματος, ζεστού αίματος, να κατρακυλήσουν στο πλακόστρωτο. Έγραψε γι'αυτον και ο φημισμένος Πέρσης ποιητής των τετράστιχων ρουμπαγιάτ Ομάρ Καγιάμ. Τυχερός. Όχι όμως το ίδιο τυχεροί όσοι απέναντι του στάθηκαν και δήλωσαν εχθροί του. *Όνειρα, ελπίδες στα μάτια, τίποτα δεν διαρκεί. Ανήμπορα ρήματα, μοιραία χτυπήματα, καταστάσεις ανώφελες. Μπορείς να παλέψεις πριν κοιμηθείς για πάντα. Κλάματα πίσω από τον ώμο σου. Τα λόγια άδεια, χείλια σφιχτά ο κόμπος στον λαιμό, γεγονότα αδιέξοδα απελπισία το συναίσθημα. Έντρομος. Κάθε φορά που ακούγονται γέλια, ο αέρας και η βροχή, η ν...

  Παντού πλατίνα, μέσα έξω, εκ του φυσικού φανταστικό και ύστερα το γέλιο. Εκείνο το γέλιο που ξεμυτίζει σαν ήλιος πρωινιάτικος και κάνει τις δύσκολες σκέψεις, σερπαντίνες. Τις άρεσε να φωτογραφίζει λουλούδια, την φώναζαν τις νύχτες Λουλουζέλλ, με δυο λάμδα, έτσι για να κάνει θόρυβο το Ζήτα. Φωτογράφιζε λουλούδια, νεκρή φύση. Κυριολεκτικά. Λουλούδια κομμένα γιατί αγαπήθηκαν, από άλλες εποχές, από τις μέρες εκείνες που βασίλευε η μοναξιά ΄και τα ψάρια σκαρφάλωναν στα δένδρα. Άγιο γάλα, γαληνοτάτη, κάτι από την γοητεία της εφηβείας, κάτι σαν τις ευθείες στο ολόλευκο χιόνι. Κάτι από μας. Έχεις παράθυρο, μα δεν υπάρχει θάλασσα. Άκουσα πως απόψε αναζητούσες το φεγγάρι σε έναν ατίθασο συννεφιασμένο ουρανό. Έχεις παράθυρο μα φεγγάρι δεν βλέπεις. Ούτε φεγγάρι, ούτε θάλασσα. Κάθε φεγγάρι έχει τα μυστικά του. Κάθε θάλασσα έχει τα μυστικά της. Ξαναμμένοι νοτιάδες, στριφοπλακόνωνται και αψηφάνε τα σοκάκια, στους δρόμους δεν βγαίνουν, κυκλοθυμώνουν και αφήνουν την υγρασία να τιμωρεί τα μερτικά,...

  Ο Ντρίλιας κράταγε μία βάρκα με μονό πανί, σαν φτερό ξεπουπουλιασμένου γλάρου, στη δεύτερη μπούκα, στην είσοδο στο γριβάδι. Κάθε δεύτερη μέρα έριχνε δίχτυ μπροστά από την καλαμωτή, όλο και κάτι έβγαζε. 6:30 ακριβώς το απόγευμα, ξεκινούσε το καλάρισμα.  6:30 ακριβώς το ξημέρωμα, άρχιζε το μάζεμα. 12 ώρες ψαρέματος δίχτυ. Ακριβώς. Έτσι έκανε μισή βδομάδα πριν και μισή βδομάδα μετά, από τη γέμιση του φεγγαριού, τις άλλες μέρες έπαιρνε το καΐκι και έβγαινε στο πέλαγο. Μία βδομάδα το μήνα ο  Ντρίλιας εμένε στο σπίτι και πασπάτευε με το ψευτόδυχτο την λίμνη. Χωρίς ψάρια όμως δεν έμεινε ποτέ. Είχαν να το λένε οι μαγαζάτορες στα ψαρομάγαζα στο λιμάνι: ΄΄ Όσο υπάρχει  Ντρίλιας υπάρχει και ψάρι ΄΄ Η δύσμοιρη η Άννα,  η γυναίκα του, λεχώνα στο πρώτο τους παιδί,  με άσχημη γέννα, δύσκολη, μία να παλεύει το κούτσικο, μία την αφεντιά της. Να έρθει να γιάνει, να σηκωθεί στα ποδάρια  της. Έμπαινε στον έκτο η Άννα όταν ο  Ντρίλιας πούλησε το τρεχαντηράκι πού είχ...

  Λασκάρει η ημέρα, άρχισε να σκαλίζει το φως πού αναφαίνεται. Υψώνεται ο βράχος μαχαιριά, χαριεντίζεται με τα νερά και ότι περισσεύει από το φως. Φτιασιδώνεται, κορδώνεται, κάνει πως πονάει, μα στέκεται εκεί όρθιος πεισματάρης και περιγελά τη θάλασσα. Αγγίζω ένα κομμάτι του και το κάνω κάθισμα. Στέκομαι να θαυμάζω την επιμονή εκείνων των κυμάτων των απομακρυσμένων. των κρίνων των ολάνθιστων ονόματα λατινικά τους πρέπουν, σκέφτηκα. Το φως χαμήλωσε τα μάτια στην ώρα του, χάθηκε. Πόσα μυστήρια της μοίρας μας κυβερνούν άραγε; Είναι η ώρα πού οι κούληδες θα ανάψουν τα λαρδιά, αλλού σε άλλους χρόνους, σε άλλους τόπους.  Βάζουν τους Εσταυρωμένους στη σειρά και χαράζουν τους δρόμους. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Ίσως ο χρόνος μα ακόμα σηκώνει νεύρο το νερό.  Μυρίζουν θάνατο τα πλευρικά, ίσως να αλλάξαν και όνομα οι τόποι μα ίδιοι έμειναν οι άνθρωποι. Σκοτώνουν και σκοτώνονται με μία μοναδική θεατρικότητα και το δίκιο με το μέρος του καθενός μαζί με την αλήθεια του... - ...Συναπαρ...

  Αρχιπέλαγος Wafles, νυχτοπερπατήματα ανάμεσα στις σκιές για ψάρεμα χταποδιού από μία γέννηση παρακάτω. Άγιοι ευεργέτες των πρυμνών οι ναυτικοί, πού ταξίδια υφαίνουν σε χρόνο εφικτό. - Jason Για πού το έβαλες με τέτοιο καιρό; - πάω να ψαρέψω χταπόδια με μπακαρόλα, τούτος ο καιρός που κάνει θελήματα είναι ότι πρέπει - τι να πω εσύ τη θάλασσα την ξέρεις μα να θυμάσαι την όπισθεν κολέγα, όταν την χρειαστείς,  αυτή θα είναι που θα σε σώσει. ο Jason άφησε πίσω το λακριντί έπιασε το δρόμο της θάλασσας,  άφησε και το χώμα που πατούσε και μπήκε στη Μιραμπέλα να αρχίσει το σουλάτσο σου. Έλυσε τον κάβο και άρχισε το καλόπιασμα, κόμπος γίνανε όλα τα μέσα έξω. Πάνω στο κορμί της Μιραμπέλα, ο Jason άρχισε να ΄΄κατεβάζει΄΄ όλα τα καντήλια στη σειρά, να μυρίζει το στόμα του καπνό κλεψιμαίικο να μονολογεί και όλα να του φταίνε και ας ήταν σαν ζωγραφιά. Ήταν το γούρι του η γκρίνια. Ήταν οι μέρες φιλάσθενες και οι νύχτες κουρκούτι, άνοιξε και μπήκε έτσι με τον καιρό έγιναν ένα. Εκείνη κορ...

ζωή σου λέει ο άλλος ζωή χαρισάμενη ζωή της Μεγάλης υπόσχεσης που δεν αφορά όμως καμία πραγματικότητα ποτέ δεν μου άρεσαν τα ...μεγάλα στην αρχή τα φοβόμουν μεγάλα καράβια μεγάλες θάλασσες μεγάλες φουρτούνες στην αρχή, μετά συνήθισα και έπαψαν να με αφορούν πρώτα - πρώτα Έμαθα από τα μεγάλα λόγια θα σε αγαπώ για πάντα Άσε ρε Περεστρόικα Αφού το πάντα ανήκει στο ποτέ μη δουλευόμαστε μεταξύ μας πες απλά νιώθω μία ανακατωσούρα μέσα μου, στο στομάχι, ή τα μύδια ήταν χαλασμένα ή εσύ είσαι; με αλήθειες να πορευτούμε μην ξεστρατίσουμε  όπως αυτές οι άγιες μέρες (ας πούμε ) αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι τις μεγάλες εκκλησίες τους αρχιερείς που για Όλα έχουν γνώμη και την ώρα που σε καλούν να ενισχύσεις στο φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας σου ο σβέρκος τους ταλαντεύεται από το βάρος των χρυσών σταυρών. τέτοιες μέρες ψάχνω τα μικρά Τα απομονωμένα εκκλησάκια  Ακόμα και αν δεν έχουν παπά να λειτουργήσουν, υπάρχει ένα κερί να το ανάψεις να το φουντώσεις Και πού ξέρεις τα περισσότερα μπαμ!!...

  εβρεξε και ηταν αρκετο να γινουν ρεοντα τα χρωμα, να μπερδευτουν, να φτιαξουν θαλασσα