photographer

Υπάρχουν στιγμές καλές, κακές, στιγμές χρωματιστές. Υπάρχουν όμως και κάτι στιγμές αμόλυντες, τυχαίες συνήθως. Μια τέτοια στιγμή σήμερα, μου έμελε να ζήσω, εκεί στο δωμάτιο που έκρυβαν τα θαύματα, εκεί την έζησα. Στεκόταν στον τοίχο με την ελάχιστη ανοχή, έτσι να, φου να του έκανες, θα έπεφτε, ποιος; Αυτός που μας ταξίδεψε και ακόμα μας ταξιδεύει. Εκείνος, που με τις μυρωδιές που σκορπά σαν μυροβλύτης άγιος, δεν σε αφήνει να ξεχάσεις, μα ούτε να ξεχαστείς. Πόσες φορές ήταν εκεί να σου θυμίζει πως ερωτευμένος ανάσαινες βαριά Αυτός και η παρέα του, σαν φωτιά που πονάει λιγότερο από το γέλιο. Εκείνος κυρίως, που με τις λέξεις του σχημάτιζε δρόμους από κεριά, φωτεινούς με λαμπερά γιορντάνια και βάδιζαν στις άκρες τους, κάτι κορίτσια ξεβγαλμένα από το LA και όμορφες σαύρες ασταμάτητα, μπερδεύονταν στα πόδια τους φωνάζοντας The End, The End. Mέσα εκεί στην φωταψία των ήχων, στο περιθώριο των στιγμών που ομολογήσαμε νωρίτερα, εκεί μεταξύ λέξεων και ομοιοκαταληξιών, ένας άλλος εκείνος, που ...

Η πόλη κοιμάται, βασίλεψε.  Στέκω πάνω της και σε αναζητώ.  Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ποτέ δεν ήσουν εδώ, ποτέ δεν θα είσαι  Μόνο κάτι φορές, βάζεις τα καλά σου ξεκινάς και αντιστέκεσαι στους αέρηδες.  Κοιτάζω πέρα προς το όρος Αιγάλεω, αναζητώ ένα φως να με τραβήξει.  Κανένα.  Σκοτάδι μέσα μου.  Και έξω  Προσπαθώ να ακούσω από τα γύρω διαμερίσματα, τρυφερότητα, ακούω βογγητά και ήχους από έξαψη.  Νόθες υποσχέσεις, σχέσεις διαταραγμένες, αμφίδρομες και ερμαφρόδιτες. Πιάνομαι από τους στίχους του Μαγιακοφσκι, τους κάνω αέρα στα πανιά μου και μολις βραχώ, αντιλαμβάνομαι πως δεν υπαρχει σανιδα σωτηρίας, ποσο μάλλον βαρκα να οπλίσω  Αντιστέκομαι στην φυσικη και κανω ενα βημα μεγαλο, ενα άλμα  Περναω στην απέναντι ταρατσα, το χερι που με ταλανίζει μερες τωρα, οτι πόνεσε μετα την σύγκρουση, αυτο διαλεγω να βαλω για βοηθεια.  Eνα κοντραμπάσο και μια σκια σε μια κολωνα. Ο πονος αφόρητος, τον κρατω στα δοντια, δεν τον αφηνω να παρει σαρκα και οστά.  Δεν τον αφηνω να με κυριεύσει.  Απο δω και περα...

Στον κυνισμό απάντησε με ρεαλισμό η χήνα - Οκ οκ θενκιου - Εντάξει αρκετά δεν θα  βγάλουμε και δίσκο Έβρεχε ασταμάτητα εκείνο το βράδυ στης Σίβας την καμπούρα και εμείς κοιτάζαμε τις ανάσες από τα φώτα των αυτοκινήτων στην εθνική Πόσες βροχές τον πυρετό θεριεύουν Και πόσα προσανάμματα την σπίθα κάνουνε φωτιά; ...σε λίγες ώρες χρώματα θα κυριαρχούν παντού μέσα στις βροχές στα χιόνια στους ήχους και στα βλέμματα σε ότι αγγίζετε και σε ότι μπορεί να σε ταξιδεύει... Χάνομαι με δική μου επιλογή και δική μου ευθύνη στην σιωπή και στις χαραμάδες ενός χώρου αδιέξοδου χωρίς φως όπου οι θεοί δεν έχουν καμία δουλειά και καμία υπόσταση. Εδώ που το σώμα γίνεται δρόμος για άπειρα λάθη για οράματα, για μαγγανείες και δείγματα ευτυχίας. Για μεθυσμένους έρωτες αλλά ποτέ για όνειρα. Αν οι ικέτες έχουν κάνει σωστά την δουλειά τους με ευθύνη και μεγαλοψυχία τότε έχω ελπίδα κάποια από τα κύματα τις πρωινές ώρες να έρθουν στην σειρά σαν λέξεις προσευχής και να ξεπλύνουν τις πληγές. Αν όχι τότε σταγόνες ...

Δεν έχω ανάγκη από διακοπές. Στο είπα αλλά έμοιαζες να μην  '' νιώθεις  '' να μην καταλαβαίνεις ακριβώς. Ποτέ δεν είχα. Θυμάμαι παιδί στεναχωριόμουν όταν έπρεπε κάτι να διακόψω... Έτσι γενικά και αόριστα. Δεν έχω λοιπόν ανάγκη από διακοπές ούτε και τώρα έχω όμως ανάγκη να μην ζήσω άλλο όπως έζησα. Θέλω να είμαι ολόκληρος χωρίς περιορισμούς. Χωρίς δόσεις. Ότι χρώσταγα το ξόφλησα ακόμα και τους τόκους. Θέλω πλέον ζωή διά βίου. Υπερημερίας. Σκέφτομαι πόσο γενναία θα πρέπει να αποδειχτούν τα παιδιά που έρχονται. Γενναία από τα γεννοφάσκια τους. Κουραστικό μου φαντάζει και άδικο. Εγώ πρόλαβα και έτρεξα έπαιξα έκανα τις μαλακίες μου. Τα τωρινά παιδιά και εκείνα που θα έρθουν που θα τρέξουν που θα παίξει η κόρη που ονειρεύεσαι;;; Εμείς μετά το κλοτσοσκούφι στο Ειρηνοδικείο στον πλάτανο πηγαίναμε τρεχάτοι να πιούμε νερό στην βρύση του Λόρυ και εκεί λαχανιασμένοι μα αδίψαστοι καθόμασταν στην σειρά και με το μαρς κατουρούσαμε να δούμε ποιος κατουράει πιο μακριά γυρνώντας μας περ...

Πόσες λέξεις άσπρες να βάλεις στην σειρά και τι θα έχουν να πουν; Δεν άντεξες την κόλαση ετούτη να περάσεις και έφτιαξες την μοίρα σου στεφάνι λουλουδένιο. Να ξεμακραίνεις να χάνεσαι εκεί όπου ονειρεύεσαι απόψε από χθες. Λυγίζω σελήνη και δεν ξεγελιέσαι, δεν με πιάνει ύπνος, τρέχω πάνω κάτω σαν στιγμιότυπο, σαν προσευχή. Θέλω να φύγω, να ησυχάσω, κουράστηκα. Ένα φτερό μια αγκαλιά κι ας είσαι μακριά Ποτέ δεν με πήρες, ποτέ δεν μου χαμογέλασες, σε όλους τους τοίχους μαύρο, το φως με πληγώνει, το λευκό επίσης. Δεν έχω να ξεχάσω, ούτε να γιορτάσω έχω. Δεν περιμένω τίποτα πια, εσύ σελήνη ξέρεις, αλήθεια ξέρεις. Μα ποτέ δεν μου μαρτύρησες το μυστικό. Γιατί ποτέ σου δεν με αγκάλιασες άραγε; Τι ήξερες; Τι καταλάβαινες μα και γιατί με άφησες να ελπίζω; Αισθάνομαι πολύ κουρασμένος και τα κύματα όλο και έρχονται, όλο και έρχονται, πιο δυνατά, πιο μεγάλα, όλα στο ίδιο χρώμα, με ρυθμό και ήχο, χωρίς πισωγυρίσματα, τα κύματα Όλη μου η ζωή τώρα σε δεκαπέντε μέτρα μέσα. Ξεχαρβαλωμένα μάτια, βαλσαμωμ...

...ξημερώνει. Το σχεδόν κόκκινο του ελαφιού κατά πως το λένε, είναι πια χθες, προσδοκίες πουθενά. "Αλσάλος", "Μύρα", "Πόρος", "Πόντος", "Κλύδων", "Άχα", όπως και να την φωνάξεις, η αλμύρα της στο σώμα σου είναι που δεν ξεχνιέται. Είναι η θηλιά μου άστρο γελαστό Τα δάκρυα σου να βρέχουν τα δικά μου Κι αν σε κοιτάζω πως θα δω Ότι δεν είδα ποτέ στην μοναξιά μου. ΝΑ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΟΥΡΑΝΌ ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΡΏΜΑΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΜΑ ΜΟΝΕΣ. ΕΚΛΕΙΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΌΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ ΟΛΗ Η ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΟΥ. ΜΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΒΡΟΧΗ ΕΞΩ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΣΑ. ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΣΕ ΞΕΒΑΦΕΙ. ΝΑ TO ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ... ...μα τούτη η θάλασσα, μονίμως περιστρέφετε και εσύ χάθηκες και έμεινε εκείνο το φεγγάρι του Ιούλη, το κόκκινο, εκείνο του ελαφιού κατά πως λένε, να σε...

..περιφρονώ τους ανθρώπους που διαρκώς φωτογραφίζουν και όλην την ώρα περιδιαβαίνουν με τη φωτογραφική τους μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό. Διαρκώς αναζητούν ένα θέμα και φωτογραφίζουν τα πάντα ανεξαιρέτως, ακόμα και τα πιο ανόητα. Διαρκώς δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους παρά μόνο να ποζάρουν και πάντοτε όσο αποκρουστικότερα γίνεται, πράγμα που όμως οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούν. Φυλακίζουν στις φωτογραφίες τους ένα διεστραμμένα παραμορφωμένο κόσμο, που δεν έχει τίποτε κοινό με τον πραγματικό εκτός απ' αυτήν την διεστραμμένη παραμόρφωση, για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι. Το φωτογραφίζειν είναι μια ποταπή μανία, που έχει αγκαλιάσει σιγά σιγά ολόκληρη την ανθρωπότητα, επειδή η ανθρωπότητα είναι όχι μόνο ερωτευμένη αλλά ξετρελαμένη με την παραμόρφωση και τη διαστροφή, και πράγματι, φωτογραφίζοντας, αντιλαμβάνεται με τον καιρό ως πραγματικό τον παραμορφωμένο και διεστραμμένο κόσμο. Οι φωτογραφίζοντες διαπράττουν ένα από τα ποταπότερα εγκλήματα που μπορούν να διαπραχθούν, αφού στ...

τα αστέρια λέει τους εραστές ενώνουν / μόνο εκείνος ο Ωρίωνας κάνει ατασθαλίες / Να βαδίζω σε δρόμους που δεν ξέρω / να αφήνω πίσω μου συντρίμμια όνειρα / να με τρομάζει η κυτταρίτιδα του νου / και να σιωπώ στην επαναφορά / να γνέφω στους απέναντι που με την παλάμη αντεστραμμένη με προσπερνούν / βηματισμός / στάση / δυο χέρια μοναξιάς / αδέσποτα σου λέω / μόνη και εσύ / σαν τότε / μην τον χρεώσεις τον ήλιο / έχει μέρες να φανεί / βδομάδες / μήνες / κοντεύει ένα χρόνο / κάθε μέρα / έτσι κιαλλιώς / χ΄'χάνομαι / σαν θεατής που γίνεται ησυχία / τι νόημα έχει πια ένα μπλε και τέσσερα πέντε πορτοκαλί ;;;

...θα έρθει κάποτε η ώρα, που θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ΄΄ κρυφά ΄΄, με χαμηλωμένη τη φωνή και ακόμα πιο χαμηλά τα μάτια, θα πούμε στους εαυτούς μας - γιατί τους αφήσαμε να μας το κάνουν αυτό;;; και αν δεν προλάβουμε να το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν τα παιδιά μας, θα κοιτάζουν τις φωτογραφίες μας και θα λένε - φτου σας δειλοί, μικρά ανθρωπάκια, που αφήσατε μια χούφτα κάφρους, να σκοτώσουν, να κάψουν, να λεηλατήσουν αυτό τον τόπο ΥΓ Ο Ελαιώνας της Άμφισσας, ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων, καίγεται! Αποτελεί μέρος του περίφημου Δελφικού Τοπίου με την ηλικία των δέντρων να χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η καταστροφή ανείπωτη Η φωτιά εξακολουθεί να μαίνεται ανεξέλεγκτη!

Αφού δεν με εκτίμησες σήμερα Αυριο θα ψάχνεις εκει έξω ανθρώπους που θα με θυμίζουν