τότε, εκείνο του ελαφιού

...ξημερώνει. Το σχεδόν κόκκινο του ελαφιού κατά πως το λένε, είναι πια χθες, προσδοκίες πουθενά. "Αλσάλος", "Μύρα", "Πόρος", "Πόντος", "Κλύδων", "Άχα", όπως και να την φωνάξεις, η αλμύρα της στο σώμα σου είναι που δεν ξεχνιέται. Είναι η θηλιά μου άστρο γελαστό Τα δάκρυα σου να βρέχουν τα δικά μου Κι αν σε κοιτάζω πως θα δω Ότι δεν είδα ποτέ στην μοναξιά μου. ΝΑ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΟΥΡΑΝΌ ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΡΏΜΑΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΜΑ ΜΟΝΕΣ. ΕΚΛΕΙΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΌΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ ΟΛΗ Η ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΟΥ. ΜΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΒΡΟΧΗ ΕΞΩ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΣΑ. ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΣΕ ΞΕΒΑΦΕΙ. ΝΑ TO ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ... ...μα τούτη η θάλασσα, μονίμως περιστρέφετε και εσύ χάθηκες και έμεινε εκείνο το φεγγάρι του Ιούλη, το κόκκινο, εκείνο του ελαφιού κατά πως λένε, να σε θυμίζει. Γιατί τότε αρχίσαν όλα...