Πόσες λέξεις άσπρες να βάλεις στην σειρά και τι θα έχουν να πουν;
Δεν άντεξες την κόλαση ετούτη να περάσεις και έφτιαξες την μοίρα σου στεφάνι λουλουδένιο. Να ξεμακραίνεις να χάνεσαι εκεί όπου ονειρεύεσαι απόψε από χθες.
Λυγίζω σελήνη και δεν ξεγελιέσαι, δεν με πιάνει ύπνος, τρέχω πάνω κάτω σαν στιγμιότυπο, σαν προσευχή. Θέλω να φύγω, να ησυχάσω, κουράστηκα. Ένα φτερό μια αγκαλιά κι ας είσαι μακριά Ποτέ δεν με πήρες, ποτέ δεν μου χαμογέλασες, σε όλους τους τοίχους μαύρο, το φως με πληγώνει, το λευκό επίσης. Δεν έχω να ξεχάσω, ούτε να γιορτάσω έχω. Δεν περιμένω τίποτα πια, εσύ σελήνη ξέρεις, αλήθεια ξέρεις. Μα ποτέ δεν μου μαρτύρησες το μυστικό. Γιατί ποτέ σου δεν με αγκάλιασες άραγε; Τι ήξερες; Τι καταλάβαινες μα και γιατί με άφησες να ελπίζω;
Αισθάνομαι πολύ κουρασμένος και τα κύματα όλο και έρχονται, όλο και έρχονται, πιο δυνατά, πιο μεγάλα, όλα στο ίδιο χρώμα, με ρυθμό και ήχο, χωρίς πισωγυρίσματα, τα κύματα Όλη μου η ζωή τώρα σε δεκαπέντε μέτρα μέσα.
Ξεχαρβαλωμένα μάτια, βαλσαμωμένα, σε δρόμους ημιτελείς. Να πηγαίνεις μια και πάλι πίσω, τόσο που δεν γνωρίζεις πια την διαδρομή.
Το δωμάτιο μοιάζει με κλουβί. Δεν τον χωράει.
Το σώμα του το ίδιο κλουβί είναι. Φυλακή.
Το κρύο έξω είναι ακόμα τσουχτερό μόλις ο ήλιος κάνει πέρα και ας είμαστε στα μέσα του Μάρτη.
Η Βερόνικα έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της και έφυγε ακόμα μια φορά βιαστικά.
Πυροβολισμός...
Δεν είχε κάνει παρά μόνο λίγα βήματα όταν έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. Ένιωσε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια της. Γύρισε πίσω ουρλιάζοντας έτρεχε πέρα δώθε στον διάδρομο της ήταν αδύνατο να μπει στο δωμάτιο. Ανάμεσα στα αναφιλητά και τα τρικλίσματα έσπρωξε την πόρτα. Ο καπνός από τον πυροβολισμό στεκόταν σαν μικιό σύννεφο πάνω από το σώμα του σαν ψυχή. Βλαδιμίρ Βλαδιμίροβιτς.
...δεν αυτοκτονούν οι ποιητές μητέρα η θλίψη τους σκοτώνει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου