κανένα όνειρο δεν πάει χαμένο
Υπάρχουν στιγμές καλές, κακές, στιγμές χρωματιστές. Υπάρχουν όμως και κάτι στιγμές αμόλυντες, τυχαίες συνήθως.
Μια τέτοια στιγμή σήμερα, μου έμελε να ζήσω, εκεί στο δωμάτιο που έκρυβαν τα θαύματα, εκεί την έζησα.
Στεκόταν στον τοίχο με την ελάχιστη ανοχή, έτσι να, φου να του έκανες, θα έπεφτε, ποιος; Αυτός που μας ταξίδεψε και ακόμα μας ταξιδεύει. Εκείνος, που με τις μυρωδιές που σκορπά σαν μυροβλύτης άγιος, δεν σε αφήνει να ξεχάσεις, μα ούτε να ξεχαστείς. Πόσες φορές ήταν εκεί να σου θυμίζει πως ερωτευμένος ανάσαινες βαριά Αυτός και η παρέα του, σαν φωτιά που πονάει λιγότερο από το γέλιο. Εκείνος κυρίως, που με τις λέξεις του σχημάτιζε δρόμους από κεριά, φωτεινούς με λαμπερά γιορντάνια και βάδιζαν στις άκρες τους, κάτι κορίτσια ξεβγαλμένα από το LA και όμορφες σαύρες ασταμάτητα, μπερδεύονταν στα πόδια τους φωνάζοντας The End, The End.
Mέσα εκεί στην φωταψία των ήχων, στο περιθώριο των στιγμών που ομολογήσαμε νωρίτερα, εκεί μεταξύ λέξεων και ομοιοκαταληξιών, ένας άλλος εκείνος, που θες να τον πάρεις μια τεράστια αγκαλιά και ας έχει τα δάχτυλα σφιγμένα σαν σε γροθιά
Και με τρόπο μαγικό ενώθηκαν Εκείνοι, έτσι απλά μοναδικά και εσύ να μην ξέρεις αν πρέπει να το πιστέψεις ή μόνο να χαρείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου