με κομενη την ανασα

 

Φεύγουν οι νύχτες πού γίνονται μέρες, έρχονται άλλες και άλλες, σαν τις ανάσες

Μέτρησες πότε τις ανάσες σου;

Δεν τις μέτρησες πότε και ας είναι εκείνες πού στην ζωή σε κρατούν.

Την τελευταία όμως ανάσα θα την ξέρεις. Αλλά τότε τι σημασία θα έχει;

Στην Αλικαρνασσό όλα πετούν χαμηλότερα, πουλιά, ματιές, αεροπλάνα.

Σκεφτόμουν, σαν όνειρο λέει, πώς βάδιζα σε μία τεράστια ευθεία. Δεξιά και αριστερά δεν είχε κανένα σημείο προστασίας για το ενδεχόμενο να...

Για πάνε ενδεχόμενο τέλος πάντων.

Και με έναν τρόπο μαγικό άρχισε να βρέχει. Τι φιλαρμονικές τι χειροκροτήματα, ακόμα και όσα παιδιά  βύζαιναν, σταμάτησαν το βύζαγμα και σήκωσαν τα μάτια προς τον ουρανό.

Μα στη βροχή πυροτεχνήματα δεν ευδοκιμούν.

Έβρεχε καταρρακτωδώς από ένα σημείο και μετά μετά τουλούμι που λένε.

Σκέφτηκα λοιπόν,

- δεν προχωράς πιο γρήγορα;

Το γιατί δεν το γνωρίζω, 7X 12 είναι όλο και όλο το δωμάτιο και η βροχή απέξω.

Στα αυτιά μου οι ΝΒ, με το Collapse τους, στα μάτια μου ο Blixa με μάσκα χειρουργείου.

Στον τοίχο με τις σκιές δύο χριστιανικές παροιμίες

1

Όλα εδώ πληρώνονται

2

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα

Η Άννα συνέχισε να ψιθυρίζει λέξεις πίσω από τη θαμπάδα της ανάσας. Άνοιξε την εξώπορτα, κοίταξε τον ουρανό, το έχει ψυχή με τα καλοκαίρια σκέφτηκε, όλα μοιάζουν ίδια, κρύβονται από τα μάτια μας.

''Τα σέβη μου στις νύχτες σου''

Φώναξε τον ουρανό