ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΝΟΣ ΟΧΙ ΤΥΧΑΙΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ
Εσύ, λίγο πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα, σήκωσες το κεφάλι και έμεινες με το στόμα ανοιχτό να κοιτάς τον ουρανό.
-Θα εκραγεί, είπες. Είναι τόσο λαμπερό. Μα καλά Σείριος-Πρόκυνα-Μπετελγκέζ, το χειμερινό τρίγωνο.Εσύ, λίγο πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα, σήκωσες το κεφάλι και έμεινες με το στόμα ανοιχτό να κοιτάς τον ουρανό.
-Θα εκραγεί, είπες. Είναι τόσο λαμπερό. Μα καλά Σείριος-Πρόκυνα-Μπετελγκέζ, το χειμερινό τρίγωνο.
Σε ρώτησα τι ακριβώς λες.
Συνέχισες.
-Ο Σείριος είναι ο πρώτος λευκός νάνος που ανακαλύφθηκε, το πιο λαμπερό αστέρι και βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κύκνου.
Χαμογέλασα, ήθελα να σε ρωτήσω αν «έρχεσαι» ειρηνικά, αλλά δεν το έκανα. Ήσουν απόλυτα σοβαρή και δεν άφηνες περιθώρια για χιούμορ. Ήταν άλλωστε η ώρα που το φως λιγόστευε και είχε αρχίσει να χάνεται. Τώρα σειρά είχαν τα σχήματα. Τα μάτια είχαν γυρίσει προς τη νύχτα.
Τα μπαγκάζια άλλος τα κουβαλούσε, όσο για νερό μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε λόγος. Έγκλειστος, δεν το καταδέχτηκε. Αφού βολεύτηκε στο δωμάτιο, διάλεξε τη …μεριά του, βρήκε και το πώς θα απλώσει την τροφή, το νερό.
Ανασήκωσε το σώμα του, σχηματίζοντας ένα μικρό μαύρο τοξωτό γεφύρι, απόντος νερού. Έγλειψε λίγο το πρόσωπο και βγήκε για την πρώτη βόλτα. Την αναγνωριστική.
Επέστρεψε σύντομα και έμεινε λίγο στο δωμάτιο μαζί μας. Ύστερα…
Από το πρώτο βράδυ άρχισε το σουλάτσο. Οι μυρωδιές από τις γύρω ψαροταβέρνες δελεαστικές και όποιες άλλες μυρωδιές δελεαστικές ήταν κι αυτές.
Ήρθε γύρω στις 5 το ξημέρωμα. Έφαγε, ήπιε, ξαναχάθηκε. Έτσι κι αλλιώς πάντα το δικό του περνούσε, είχε δεν είχε δίκιο, που συνήθως και σύμφωνα με τους κανόνες του δικού του κόσμου, δίκιο είχε πάντα.
Εμείς είμαστε άλλος κόσμος, λιποβαρής και παράλογος. Ένας κόσμος που απλά τύχαινε να είναι παράλληλος με τον δικό του.
Λένε πως οι γάτες είναι ζώα ανεξάρτητα. Μα το ανεξάρτητος από το ασύδοτος έχει κάποιες διαφορές. Έχω την αμυδρά υποψία πως διαφέρει.
Όταν τον βρήκες, το μέγεθος του ήταν κάτι μικρότερο από παπούτσι γυναικείο. Μαύρο, κατράμι, με δυο κίτρινα κουμπιά στη θέση των ματιών.
Ένα χρόνο μετά, δυο φεγγάρια μάτια φωτίζουν στο σχήμα του. Αυτά τα μάτια δεν βοήθησαν για αρκετούς μήνες τον ορθό προσδιορισμό του φύλου του. Γάτα έλεγαν όλοι. Μα δεν ήταν και εκατό τοις εκατό σίγουροι, οπότε το όνομα ουδέτερο: Λεμόνι!!!
Με τον καιρό το φύλο διαπιστώθηκε, μα το όνομα παρέμεινε.
΄Ηταν ένας γάτος μαύρος πονηρός,
Κάθε που ενύχτωνε, ντύνονταν γαμπρός
Οι στίχοι του τραγουδιού λες κι έχουν γραφτεί γι αυτόν ή έτσι είναι όλοι οι γάτοι;
Απειθάρχητος, αντεξουσιαστής κατά συνείδηση, ξεροκέφαλος, κατεργάρης, καταφερτζής, επίμονος.
Οι άνθρωποι χτίσαν στους δρόμους εικονίσματα και τώρα περπατούν γονατιστοί. Εκείνος στέκεται ψηλά με το βλέμμα βαλσαμωμένο, σαν ευλογία κυρίου.
Την φιλευσπλαχνία της μέρας εκμεταλλευόταν και είχε βρει έναν τρόπο να εξουδετερώνει το κενό και το νόμο της βαρύτητας, με ζηλευτή επιτυχία. Εκτός από μια φορά που σε κλάσμα του δευτερολέπτου βρέθηκε από την καλαμωτή του 2ου στην ευθεία του δρόμου. Ευθεία σαν την τροχιά που διένυσε κι εκείνος.
Κόσμος παράλληλος.
Κόσμοι παράλληλοι. Δουλειά, αυτοκίνητο, εξοχικό. Σπίτι οπωσδήποτε και ερωμένη. Θεσμικές προσμονές και τυχαίες ακινησίες. Με τις αλήθειες σε καταστολή, να μη δείξουμε αδυναμία, να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις.
Σε ρώτησα τι ακριβώς λες.
Συνέχισες.
-Ο Σείριος είναι ο πρώτος λευκός νάνος που ανακαλύφθηκε, το πιο λαμπερό αστέρι και βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κύκνου.
Χαμογέλασα, ήθελα να σε ρωτήσω αν «έρχεσαι» ειρηνικά, αλλά δεν το έκανα. Ήσουν απόλυτα σοβαρή και δεν άφηνες περιθώρια για χιούμορ. Ήταν άλλωστε η ώρα που το φως λιγόστευε και είχε αρχίσει να χάνεται. Τώρα σειρά είχαν τα σχήματα. Τα μάτια είχαν γυρίσει προς τη νύχτα.
Τα μπαγκάζια άλλος τα κουβαλούσε, όσο για νερό μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε λόγος. Έγκλειστος, δεν το καταδέχτηκε. Αφού βολεύτηκε στο δωμάτιο, διάλεξε τη …μεριά του, βρήκε και το πώς θα απλώσει την τροφή, το νερό.
Ανασήκωσε το σώμα του, σχηματίζοντας ένα μικρό μαύρο τοξωτό γεφύρι, απόντος νερού. Έγλειψε λίγο το πρόσωπο και βγήκε για την πρώτη βόλτα. Την αναγνωριστική.
Επέστρεψε σύντομα και έμεινε λίγο στο δωμάτιο μαζί μας. Ύστερα…
Από το πρώτο βράδυ άρχισε το σουλάτσο. Οι μυρωδιές από τις γύρω ψαροταβέρνες δελεαστικές και όποιες άλλες μυρωδιές δελεαστικές ήταν κι αυτές.
Ήρθε γύρω στις 5 το ξημέρωμα. Έφαγε, ήπιε, ξαναχάθηκε. Έτσι κι αλλιώς πάντα το δικό του περνούσε, είχε δεν είχε δίκιο, που συνήθως και σύμφωνα με τους κανόνες του δικού του κόσμου, δίκιο είχε πάντα.
Εμείς είμαστε άλλος κόσμος, λιποβαρής και παράλογος. Ένας κόσμος που απλά τύχαινε να είναι παράλληλος με τον δικό του.
Λένε πως οι γάτες είναι ζώα ανεξάρτητα. Μα το ανεξάρτητος από το ασύδοτος έχει κάποιες διαφορές. Έχω την αμυδρά υποψία πως διαφέρει.
Όταν τον βρήκες, το μέγεθος του ήταν κάτι μικρότερο από παπούτσι γυναικείο. Μαύρο, κατράμι, με δυο κίτρινα κουμπιά στη θέση των ματιών.
Ένα χρόνο μετά, δυο φεγγάρια μάτια φωτίζουν στο σχήμα του. Αυτά τα μάτια δεν βοήθησαν για αρκετούς μήνες τον ορθό προσδιορισμό του φύλου του. Γάτα έλεγαν όλοι. Μα δεν ήταν και εκατό τοις εκατό σίγουροι, οπότε το όνομα ουδέτερο: Λεμόνι!!!
Με τον καιρό το φύλο διαπιστώθηκε, μα το όνομα παρέμεινε.
΄Ηταν ένας γάτος μαύρος πονηρός,
Κάθε που ενύχτωνε, ντύνονταν γαμπρός
Οι στίχοι του τραγουδιού λες κι έχουν γραφτεί γι αυτόν ή έτσι είναι όλοι οι γάτοι;
Απειθάρχητος, αντεξουσιαστής κατά συνείδηση, ξεροκέφαλος, κατεργάρης, καταφερτζής, επίμονος.
Οι άνθρωποι χτίσαν στους δρόμους εικονίσματα και τώρα περπατούν γονατιστοί. Εκείνος στέκεται ψηλά με το βλέμμα βαλσαμωμένο, σαν ευλογία κυρίου.
Την φιλευσπλαχνία της μέρας εκμεταλλευόταν και είχε βρει έναν τρόπο να εξουδετερώνει το κενό και το νόμο της βαρύτητας, με ζηλευτή επιτυχία. Εκτός από μια φορά που σε κλάσμα του δευτερολέπτου βρέθηκε από την καλαμωτή του 2ου στην ευθεία του δρόμου. Ευθεία σαν την τροχιά που διένυσε κι εκείνος.
Κόσμος παράλληλος.
Κόσμοι παράλληλοι. Δουλειά, αυτοκίνητο, εξοχικό. Σπίτι οπωσδήποτε και ερωμένη. Θεσμικές προσμονές και τυχαίες ακινησίες. Με τις αλήθειες σε καταστολή, να μη δείξουμε αδυναμία, να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου