Περνάμε τις μέρες μας μέσα σε μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα

 

ο Παλαιστίνιος αδελφός μας Muhammad Jihad Ismael έστειλε πριν λίγες μέρες το παρακάτω κείμενο στον αγαπημένο φίλο και συγγραφέα Jack Dempsey, ο οποίος το δημοσίευσε στο μπλογκ του, όπου εδώ και καιρό αναρτά τα σύντομα μηνύματα του Μοχάμεντ στο μέσεντζερ τις, αναγκαστικά, περιορισμένες στιγμές της επικοινωνίας μας μαζί του, μιας και ίντερνετ δεν υπάρχει παρά σποραδικά.

Το μετέφρασα και το δημοσιεύω, γιατί αυτό που συμβαίνει σ'εκείνον τον τόπο δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε διαφορετικές δοσολογίες αναλόγως με την περιοχή: μας αφανίζουν, σωματικά, διανοητικά,ψυχικά ή και τα τρία μαζί. 

Αυτά που περιγράφει ο Μοχάμεντ γίνονται ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που εγώ γράφω και που εσείς τα διαβάζετε. Περνάμε τις μέρες μας μέσα σε μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, όπου η χαρά της ζωής έχει παραμορφωθεί σε αγωνία θανάτου... 

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί 

Ψίθυροι στον σπασμένο στύλο

Τον τελευταίο καιρό ζω μέσα σε μια πλαστική σκηνή στη Ράφα, δίπλα στα σύνορα με την Αίγυπτο και την Έρημο του Σινά. Η ζωή μου είναι πολύ παράξενη, καθώς κοιμάμαι την ημέρα και μένω ξύπνιος όλη νύχτα –για να προστατεύω τη γυναίκα μου, το γιο μου και τις δυο μικρές κόρες μου από επιθέσεις αγριόσκυλων, για να μην αφήνω τη βροχή να κυλάει μέσα και να μουσκεύει τη σκηνή, για να προειδοποιώ την οικογένειά μου για πυροβολισμούς, βομβαρδισμούς ή αιφνίδιες επιθέσεις των Ισραηλινών τανκς.

Η νύχτα το χειμώνα είναι κατάρα: η χειμωνιάτικη νύχτα είναι πολύ μεγάλη, πολύ κρύα και πολύ καταθλιπτική. Δεν έχω φως μέσα στη σκηνή για να διαβάσω ένα βιβλίο, δεν έχω ηλεκτρικό ρεύμα για ν’ακούσω ραδιόφωνο, δεν έχω ίντερνετ για να δω τα νέα στα κοινωνικά δίκτυα. Το μόνο που  μπορώ να κάνω τις 13 ώρες της νύχτας είναι να κλαίω πάνω από τα ερείπια της μνήμης μου και να βυθίζομαι στη νοσταλγία.

Αυτές τις μέρες κάνει άγριο κρύο, βρέχει δυνατά και οι καταιγίδες μαστιγώνουν τη σκηνή μας ανελέητα. Ο κεντρικός στύλος της σκηνής έχει σπάσει πολλές φορές, δεν είναι παρά ένα κακορίζικο μαδέρι και δεν μπορεί να αντέξει την πίεση του ανέμου. Με κάθε σπάσιμο επιδιορθώνω το στύλο, σιωπηλά, χωρίς να βγάζω λέξη, χωρίς καν μια εξοργισμένη αντίδραση.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω το στύλο, δεν μπορώ να εξοργιστώ μαζί του, επειδή είμαι κι εγώ το ίδιο σπασμένος και διαλυμένος. Έχασα τα πάντα σ’αυτόν τον πόλεμο που δεν λέει να τελειώσει. Η ζωή στα μάτια μου έχει μετατραπεί σε ανοησία. Έχασα τον μοναδικό αδελφό μου, τον γαμπρό μου, τον πιο στενό μου φίλο, τον ξάδελφό μου, τους γείτονές μου, πάρα πολλούς ανθρώπους που αγαπώ και το σπίτι μου στο Ντέιρ αλ Μπαλά, που βομβαρδίστηκε. Είμαι στην ίδια μοίρα με το στύλο, είμαστε ένα και το αυτό, και οι δύο κατεστραμμένοι. Αποφάσισα να τον κάνω φίλο μου και να ψιθυρίζω σ’αυτόν μέσα στις ζοφερές μου νύχτες.

Του ψιθυρίζω το πώς έθαψα τα αδέρφια μου. Αυτός ο πόλεμος δεν έχει αφήσει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο αλώβητο σε όλα τα νεκροταφεία της Γάζας κι έτσι περιπλανήθηκα ώρες πολλές με τα νεκρά σώματα των αδελφών μου ψάχνοντας έναν τάφο, μα, δυστυχία μου, δεν μπορούσα να τους βρω τόπο πουθενά. Βρήκα τελικά έναν στενό ήδη χρησιμοποιημένο τάφο: θάψαμε τα δύο νεκρά σώματα εκεί μέσα, παραχωμένα και στριμωχτά, το ένα δίπλα στο άλλο σαν σαρδέλες στο κουτί.

Του ψιθυρίζω για το λιμό στο βορρά της λωρίδας της Γάζας, καθώς τα Ισραηλινά τανκς μπλοκάρουν συστηματικά όλους τους δρόμους, ώστε να είναι αδύνατο να φτάσουν τρόφιμα και προμήθειες στους ανθρώπους στο βορρά. Εκεί πραγματικά λιμοκτονούν, τρώνε ζωοτροφές, γρασίδι από τους οπωρώνες και τη σάρκα από γάτες. 

Στην πορεία της εκκένωσης μας προς τη Ράφα, γνώρισα έναν άντρα που κρατούσε ένα μικρούλι νεογέννητο βρέφος που ζύγιζε το πολύ 3 κιλά (6 λίβρες). Ήταν ένα κοριτσάκι τεσσάρων ημερών που έμοιαζε σαν μπάλα του ράγκμπι: και τα δυο της πόδια είχαν ακρωτηριαστεί από θραύσμα οβίδας. Ρώτησα τον πατέρα της γι’ αυτήν και μου είπε, «Είναι καλά και πίνει πολύ γάλα!»

Έχουμε τρομακτική έλλειψη νερού. Το πόσιμο νερό είναι τόσο σπάνιο, που οι άνθρωποι μαζεύουν σταγόνες βροχής στα μπουκάλια και τις κατσαρόλες τους. Το μεγαλύτερο μέρος του νερού που φτάνει ως εμάς είναι βρώμικο και μολυσμένο και προκαλεί επιδημίες ασθενειών στα χιλιάδες παιδιά μας. Οι τελευταίες  εκτιμήσεις δείχνουν ότι περισσότερα από 8.000 παιδιά στη Γάζα έχουν προσβληθεί από ηπατίτιδα. 

Για πάνω από τρεις μήνες, τρώμε ένα γεύμα την ημέρα και συνήθως είναι τζανκ φουντ, χωρίς καμία θρεπτική αξία. Τα κράτη που ισχυρίζονται ότι μας βοηθούν, στην πραγματικότητα μάς πετάνε τα σκουπίδια τους: είμαστε υποχρεωμένοι να καταναλώνουμε τις ληγμένες κονσέρβες τους με φασόλια και βοδινό, επειδή δεν έχουμε άλλη επιλογή. 

Σχεδόν όλα τα παιδιά της Γάζας υποφέρουν από αναιμία. Τα νεογέννητα δεν μπορούν να κάνουν τα τακτικά τους εμβόλια. Οι καρκινοπαθείς στερούνται τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες τους. Τα ράφια των φαρμακείων είναι εντελώς άδεια. Τα νοσοκομεία στη Γάζα κάνουν εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό και οι ασθενείς ουρλιάζουν από τον πόνο.

Η μυρωδιά του αίματος και του θανάτου είναι διάχυτη παντού. Χιλιάδες πτώματα δεν έχουν ανακτηθεί ποτέ: λιώνουν κάτω από βουνά βομβαρδισμένων ερειπίων.  Άλλα πτώματα κείτονται εγκαταλειμμένα σε ανοιχτές ακατοίκητες περιοχές. Τα Ισραηλινά τανκς δεν επιτρέπουν καλύτερη μεταχείριση γι’αυτούς και οι νεκροί μας γίνονται βορά στα κοράκια και τα σκυλιά.

Ο Ισραηλινός στρατός μάς έχει βομβαρδίσει με παρανοϊκές ποσότητες εκρηκτικών: οι επιπτώσεις αντιστοιχούν σε 4 βόμβες σαν της Χιροσίμα. Αυτό προκαλεί, και θα συνεχίσει να προκαλεί, ολοκληρωτική καταστροφή για το περιβάλλον και για εμάς: οι ρουκέτες των Ισραηλινών μολύνουν με τα δηλητήριά τους το χώμα μας και τα υπόγεια νερά μας. Χιλιάδες τόνοι θανατηφόρων χημικών τρυπώνουν  βαθιά κάτω από τα πόδια μας. Όλα αυτά θα αναδυθούν ξανά και θα εισβάλουν στα σώματά μας μέσω των λαχανικών που καταναλώνουμε και του νερού που πίνουμε. Είναι βέβαιο ότι αυτό στο μέλλον θα οδηγήσει σε ποσοστά καρκίνου ακόμα υψηλότερα από αυτά που αντιμετωπίζαμε στη φυλακή της Γάζας πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος τον περασμένο Οκτώβρη. 

Στην πορεία προς τη Ράφα, προσφέρθηκα να κουβαλήσω μια 93χρονη γυναίκα στους ώμους μου. Το στόμα της ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε, «Παιδί μου, εγώ έζησα τη Νάκμπα του 1948 κι εκείνη ήταν μικροεπεισόδιο μπροστά σ’αυτό που συμβαίνει τώρα. Αυτή είναι η πραγματική Νάκμπα, όχι εκείνη που θυμάμαι από το 1948». 

Στον στύλο της θλιβερής σκηνής μας ψιθυρίζω κι εγώ το ίδιο αυτό γεγονός. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του λαού των Παλαιστινίων. Αυτή η καταστροφή είναι πιο αβάσταχτη από τις προηγούμενες του 1948, του 1956, του 1967, του 1982 και πολλές άλλες –προς το παρόν είναι αδύνατο να σκεφτούμε πέρα από την επόμενη μέρα, πόσω μάλλον αυτό που σε μια κανονική ζωή λέγεται ‘μέλλον’. Εκτός από το Ισραήλ και τον κτηνώδη στρατό του, κατηγορώ γι’αυτή τη γενοκτονία και τους δικούς μας διεφθαρμένους Παλαιστίνιους ηγέτες και όλους τους παραστρατιωτικούς που διεξάγουν πολέμους δι’αντιπροσώπων για χάρη άλλων που βρίσκονται πέρα από τα σύνορά μας.

--Μοχάμεντ Τζιχάντ Ισμαήλ, 1 Φεβρουαρίου 2024