photographer

 ξύπνησα λέμε με τούτο στο μυαλό μου: Άγεσαι και φέρεσαι αδίκως περιφέρεσαι ότι θυμάσαι χαίρεσαι να πας να ...κοιμηθείς. και είχα ξεραθεί στα γέλια μέσα στον ύπνο μου ρε τι σουναι η θάλασσα του Κρουσέιντ

  ...είμαι σίγουρος πλέον, ότι η χώρα που ζω έχει επιλεγεί για λόγους που ΔΕΝ ξέρω, για κάποιο πείραμα. Εύχομαι μόνο, το πείραμα στο οποίο παίρνουμε μέρος (όχι με την θέληση μας), να είναι για το καλό της ανθρωπότητας...

  Υπήρχε κάποτε ένα όμορφο κορίτσι που μια θάλασσα με χώριζε απ'αυτή μια λεμονιά, ένα ξημέρωμα κοντά στο Κυπαρίσσι είχε δυο μάτια που φαντάζανε γιορτή.   Είχε και μια φίλη εκείνο το κορίτσι που δεν το ηξερα μα ζουσανε μαζί Θλίψη τη φωναζε τη φίλη της της νύχτες, το κοριτσι, μα εγώ το έμαθα μια Κυριακή πρωί. Και τώρα χορό στήσανε γυρω μου τα φίδια να πλησιασω δεν μαφηνουν να την δω ούτε η θάλασσα μου κάνει τωρα μανα τα χατίρια και μεστο πελαγο παλευω να σωθω   Όλοι μου λένε να θυσιασω το κορίτσι Και απ'την θυσία της να ξαναγεννηθώ μα εγώ ονειρεύομαι τις μέρες με ένα κιτρινο φουστάνι και λεμονιάς ανθους γορδόνι στο λαιμό. Ένα κορίτσι είχα τάξει στο κορίτσι από το χέρι του εσύ να το κρατάς, να το φροντίζεις μάνα εκεινο τανθοστολιστο κορίτσι και στις ανάσες του μαζι να ξενυχτάς.

 

  ...και αν μου ζητούσαν να σε παρομοιάσω με φωτογραφία μου, θα διάλεγα αυτήν Εκεί που συμβαίνει, το πρώτο χρυσό, πανάκριβο φως νικάει το ποιο βαθύ τελευταίο σκοτάδι...  for AAthedoctor

  ο Παλαιστίνιος αδελφός μας Muhammad Jihad Ismael έστειλε πριν λίγες μέρες το παρακάτω κείμενο στον αγαπημένο φίλο και συγγραφέα Jack Dempsey, ο οποίος το δημοσίευσε στο μπλογκ του, όπου εδώ και καιρό αναρτά τα σύντομα μηνύματα του Μοχάμεντ στο μέσεντζερ τις, αναγκαστικά, περιορισμένες στιγμές της επικοινωνίας μας μαζί του, μιας και ίντερνετ δεν υπάρχει παρά σποραδικά. Το μετέφρασα και το δημοσιεύω, γιατί αυτό που συμβαίνει σ'εκείνον τον τόπο δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, σε διαφορετικές δοσολογίες αναλόγως με την περιοχή: μας αφανίζουν, σωματικά, διανοητικά,ψυχικά ή και τα τρία μαζί.  Αυτά που περιγράφει ο Μοχάμεντ γίνονται ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που εγώ γράφω και που εσείς τα διαβάζετε. Περνάμε τις μέρες μας μέσα σε μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, όπου η χαρά της ζωής έχει παραμορφωθεί σε αγωνία θανάτου...  Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί  Ψίθυροι στον σπασμένο στύλο Τον τελευταίο καιρό ζω μέσα σε μια πλαστική σκηνή στη Ράφα, δίπλα στα σύνορα μ...

  Ποτέ δεν μου άρεσε να ΄΄χώνω΄΄ την μύτη μου σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Ήμουν σύμφωνος με εκείνο που είχε πει ο Ηρόδοτος, μα και στα κατοπινά ο Απόστολος Παύλος, στην Α' Προς Κορινθίους (Ζ, 24), «έκαστος εφ' ω ετάχθη». Όταν όμως μου ζητήθηκε από τον Φαίδωνα Καστρή, να κάνω τα φώτα, στην παράσταση που θα ετοίμαζε, το θεώρησα σαν κάτι σχετικό με το επαγγελματικό μου αντικείμενο, μα και μια πρόκληση, να δοκιμάσω μια άλλη προσέγγιση, στην σχέση μου με τον μεγάλο μου έρωτα, που είναι το Φως. Τον Φαίδωνα Καστρή τον γνωρίζω κοντά 40 χρόνια, από την απίστευτη ομάδα Θέαμα, του Γιάννη Κακλέα, που γύρισαν τον θεατρικό κόσμο της χώρας τα πάνω κάτω, εκείνη την εποχή. Όλα αυτά τα χρόνια, όλο και κάπου βρισκόμασταν με τον Φαίδωνα και συνεργαζόμασταν, κάνοντας εγώ τις φωτογραφίες. Το ΄΄Χώμα στην Μπανιέρα΄΄ όμως, είχε και άλλα χαρακτηριστικά που με έκαναν να είμαι ΄΄εκεί΄΄.  Ο Φαίδων Καστρής, υπογράφει εκτός από την συγγραφή του έργου και την σκηνοθεσία, συμπρωταγωνιστεί επίσης μαζί με...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ανάσα μου τρεις μέρες τώρα πας έρχεσαι έρχεσαι και φεύγεις . ευτυχώς που αυτό το ... φεύγεις δεν κρατάει πολύ. είναι για λίγο, ελάχιστο. έκανα τεστ για covid βγήκε αρνητικό. καλό είναι αυτό δεν ήθελα και παρέα. υπάρχουν κάτι σαν εμένα δευτερόλεπτα που νιώθω σαν να ταξιδεύω γυμνός στην επιείκια του ουρανού. μα πάλι εσύ με προλαβαίνεις και όλα από την αρχή. δεν σου θυμώνω, δεν τα χω με σένα, με μένα τα χω που τόσα χρόνια δεν σου συμπεριφέρθηκα όπως σου άξιζε και τώρα... ... στην ανάγκη σου. στα γράφω αυτά εν ήδη ημερολογίου γιατί η πνευμονολόγος μου ήταν σαφής - " θα με ενημερώνεις κάθε μέρα για την εξέλιξη σου" αυτά ήταν τα λόγια της και με τη Μαρία δεν θες να γυρίσει ο μάτις της. από την άλλη μου μοιάζει μιας πρώτης τάξης ευκαιρία  να γνωριστούμε... 

  ελα τωρα μην λες χαζα το φεγγαρι στο εδωσα οταν σε προτωειδα τωρα τον ηλιο προσπαθω στα ποδια σου να ναφησω καταγης ομως να μην κρυωνεις ποτε ουτε μεσα σου ουτε εξω Η πόλη κοιμάται, βασίλεψε.  Στέκω πάνω της και σε αναζητώ.  Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ποτέ δεν ήσουν εδώ, ποτέ δεν θα είσαι  Μόνο κάτι φορές, βάζεις τα καλά σου ξεκινάς και αντιστέκεσαι στους αέρηδες.  Κοιτάζω πέρα προς το όρος Αιγάλεω, αναζητώ ένα φως να με τραβήξει.  Κανένα.  Σκοτάδι μέσα μου.  Και έξω  Προσπαθώ να ακούσω από τα γύρω διαμερίσματα, τρυφερότητα, ακούω βογγητά και ήχους από έξαψη.  Νόθες υποσχέσεις, σχέσεις διαταραγμένες, αμφίδρομες και ερμαφρόδιτες. Πιάνομαι από τους στίχους του Μαγιακοφσκι, τους κάνω αέρα στα πανιά μου και μολις βραχώ, αντιλαμβάνομαι πως δεν υπαρχει σανιδα σωτηρίας, ποσο μάλλον βαρκα να οπλίσω  Αντιστέκομαι στην φυσικη και κανω ενα βημα μεγαλο, ενα άλμα  Περναω στην απέναντι ταρατσα, το χερι που με ταλανίζει μερες τωρα, οτι πόνεσε μ...

  άκουσέ με άκου τώρα, είναι που έσκυψες εμπρός μου αγάπησες, είναι που με άφησες. να κοιτάξω τα μάτια σου πορφυρικό πέτρωμα με ανδρόκοκο καλιούχο άστριο. είναι που τα χέρια μας μαζί κρατήθηκαν. άπραγες ταράτσες, τεμπέλες στέγες και ακίνητες, συγκρατούν το δικό μας φτερούγισμα  προσθέτοντας κάθε φορά και περισσότερους θεατές προσαρμοσμένους με χάρη στο χώρο. το σώμα αδρανεί οι πόνοι πολλαπλασιάζονται η επιθυμίες αδυνατούν τα όνειρα επιστρέφονται άθικτα στον αποστολέα με την ένδειξη παραλήπτης αγνώστου διαμονής 

  Φιλήθηκαν στα κρυφά δύο τρεις φορές ύστερα ακόμα μία. Θαρρείς και παίζουν κάποιο ρόλο. Οι γείτονες ήταν δεν ήταν εκεί, ούτε μουσική υπήρχε, μόνο η ανάσα τους. κοφτή, ετοιμοπαράδοτη, ηλεκτρισμένη. Είχαν ανθήσει οι κάκτοι στην είσοδο, θα ζούσαν ελάχιστα στο άπειρο. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν γιατί η ραχοκοκαλιά θέλει το σώμα και ο ένας τους πολλούς. Οι δυο τους ήσαν αρκετοί κι όλες εκείνες οι λέξεις που κλείνουν με το ωμέγα, το Ωμέγα  και όχι το άλλο το μικρό. Το όμικρον. Λέξεις όπως αγαπώ, σε θέλω, νιώθω, εγώ. Το εγώ πάνω από όλα, από όλους. Πού πας; Γιατί ετοιμάζεις την βαλίτσα; Αυτό ήταν; 

  7 μέρες 6 νύχτες ο κόσμος μπορεί να γίνει δικό σου. κάνε κράτηση τώρα. Σε καθορίζει το όνομα και το όνομα το καθορίζει εικόνα όπως τα Snapdragons, εκείνα τα πανέμορφα λουλούδια με το φωβιστικό όνομα, το σχεδόν τρομακτικό. όταν ήμασταν παιδιά τα κόβαμε τα πιέζαμε λίγο στα πλάγια στα τσαούλια  και εκείνα ανήμπορα ξεκοκαλίζονταν άνοιγαν το στόμα και έχασαν όσο το θέλαμε εμείς. σκυλάκια τα λέγαμε. και τότε έκανες κράτηση να μεγαλώσεις να αλώσεις τον κόσμο. τώρα στα φεύγα σου ταξίδια ονειρεύεσαι ακόμα, σε πλακώνει όμως αν ταβάνι. ανεβαίνεις στην ταράτσα,  σε καταπλακώνει ο ουρανός. κοιτάζεις πέρα μακριά, τόνοι από σίδερα τούβλα, τσιμέντο, το κάνουν σχεδόν αδύνατο. άγριες μουσικές στα αυτιά σου, οι φόβοι τριγύρω, η βροχή σταθερή. παλιά φωτογράφιζαν τους νεκρούς τους τώρα τους καίνε τελείωσαν και τα ποτά τι γιορτή χωρίς ποτά να κάνεις; και τα χαρμόσυνα να τελείωσαν και τα μελλούμενα και όλα εκείνα τα δήθεν περί ευτυχίας, κλπ κλπ. 7 μέρες, 6 νύχτες. τρως πατατάκια με ρίγανη και...

  Υφίσταμαι. Με κλεφτοφάναρα στο διηνεκές.  Άπατρης, χλωμός και ρακένδυτος. Υπομονετικός όμως και με σφρίγος. Θυμάμαι όμως παλιότερα παιχνίδια όπως το κρυφτό, θυμάμαι λοιπόν πώς το κρυφτό με φτύσιμο τελειώνει. Υφίσταμαι Διαρκώς Συνεπής και άνευ παραπόνων Τίποτε λιγότερο από τα πάντα  

  Ταξίδευε γυμνός στην επιείκεια του ουρανού. Εκείνη η φλοίδα, το λίγο από χαμόγελο, δεν ήταν αρκετό να αλλάξει ότι θα ακολουθούσε και ας κατάπινε φωτιές με τέτοια βουλιμία. Στα χρόνια μου δεν έχω δει χωριά να χτίζονται, έχω δει όμως χωριά, πόλεις ολόκληρες να καίγονται, να σεισμογκρεμίζονται, να καταστρέφονται, να αφανίζονται. κι όμως οι άνθρωποι ακόμα ονειρεύονται πως...