υποσχέσεις

 

ελα τωρα

μην λες χαζα

το φεγγαρι στο εδωσα οταν σε προτωειδα

τωρα τον ηλιο προσπαθω

στα ποδια σου

να ναφησω

καταγης ομως

να μην κρυωνεις ποτε

ουτε μεσα σου ουτε εξω

Η πόλη κοιμάται, βασίλεψε. 

Στέκω πάνω της και σε αναζητώ.

 Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ποτέ δεν ήσουν εδώ, ποτέ δεν θα είσαι 

Μόνο κάτι φορές, βάζεις τα καλά σου ξεκινάς και αντιστέκεσαι στους αέρηδες. 

Κοιτάζω πέρα προς το όρος Αιγάλεω, αναζητώ ένα φως να με τραβήξει. 

Κανένα.

 Σκοτάδι μέσα μου. 

Και έξω 

Προσπαθώ να ακούσω από τα γύρω διαμερίσματα, τρυφερότητα, ακούω βογγητά και ήχους από έξαψη.

 Νόθες υποσχέσεις, σχέσεις διαταραγμένες, αμφίδρομες και ερμαφρόδιτες.

Πιάνομαι από τους στίχους του Μαγιακοφσκι, τους κάνω αέρα στα πανιά μου και μολις βραχώ, αντιλαμβάνομαι πως δεν υπαρχει σανιδα σωτηρίας, ποσο μάλλον βαρκα να οπλίσω

 Αντιστέκομαι στην φυσικη και κανω ενα βημα μεγαλο, ενα άλμα 

Περναω στην απέναντι ταρατσα, το χερι που με ταλανίζει μερες τωρα, οτι πόνεσε μετα την σύγκρουση, αυτο διαλεγω να βαλω για βοηθεια. 

Eνα κοντραμπάσο και μια σκια σε μια κολωνα.

Ο πονος αφόρητος, τον κρατω στα δοντια, δεν τον αφηνω να παρει σαρκα και οστά.

 Δεν τον αφηνω να με κυριεύσει. 

Απο δω και περα καθε βραδυ θα τον προκαλω, απο ταρατσα σε ταρατσα, σαν τους φιλους μου που ελεγε και η Κ.Γ.

Απο ταρατσα σε ταρατσα, καθε βράδυ και ενα αλμα, ενα salto mortale, εως ότου να συμβεί...