photographer

 Ένας αέρας ακίνητος μα παρατεταμένος, είχε από ώρα ζώσει το λιμανάκι και έστεκε εκεί. Μέσα στο ΄΄Καρύδι΄΄, καρδιά μια ανάσα μακριά, η Τζένη με ένα χάδι που αγαπήθηκε πριν καλά καλά ανθίσει. Πολύς κόσμος για τόσο πρωί. Οι μητέρες συνήθως, πήγαιναν τους νεαρούς βλαστούς τους στο σχολείο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά  του λιμανιού, μετά την ξυλογέφυρα και το παλιό καρνάγιο και οι άντρες είχαν στρωθεί στις δουλειές τους. Η Τζένη με ένα αλπικό χαμόγελο, σαν εκείνα που δεν ξεχωρίζεις εάν είναι γκριμάτσα ή οριζόντια ξυραφιά στο κάτω μέρος του προσώπου, είχε διαισθανθεί από νωρίς την τσαντίλα του καιρού. Είπε στον Βασίλη να μην ΄΄βγει΄΄ σήμερα, μα τα παραγάδια δεν είναι να περιμένουν… Έτσι ο Βασίλης ΄΄βγήκε΄΄ στην αγκαλιά της θάλασσας, όπως κάθε μέρα χρόνια τώρα. Έτσι είχε μάθει από τον πατέρα του και εκείνος από τον δικό του πατέρα. Ψαράδες από κούνια και πολλές γενιές πίσω. Μα και τι άλλο να έκανες σε τούτο τον ριμαδότοπο έλεγε και ξανάλεγε άμα τον ρωτούσες… Η Τζένη δεν συμφωνούσε...

Λυσίκομη εκείνη, θαρραλέα, περιχαρής και γοητευτική σαν έβενος, σαν σμάλτο, σαν χρυσός. Εκείνος, ήμερος, ψηλός, λιγνός σαν κυπαρίσσι θαλασσινό ή Ίμερος δοξασμένος. Αδελφός του Έρωτα του θεού, όχι εκείνου της καθημερινότητας των ανθρώπων και του Αντέρωτα και γιος της Αφροδίτης και του Άρη του πολεμοχαρή. Προσωπική ευτυχία, φιλοδοξίες, αφυδατωμένες επιθυμίες, ιδιαίτερη ταυτότητα, βραχνοί προφήτες, μηνύματα χαραγμένα με σουγιά στους κορμούς των δένδρων και άλλες παρεκκλίσεις. Ζωή σεσημασμένη. Ζωή, σηματοδοτούμενη από τις απουσίες. Οι παρόντες μια ειρωνεία, σε υγρά σύμπαντα με υγρές απολήξεις, να κάνουν ότι ζουν, να πειραματίζονται και να υπομένουν. Εξαρτάτε φυσικά, από πια πλευρά τα σύρματα κοιτάς σαν πρέπει. Αν θα είσαι μέσα ή θα βγεις. Όταν ο ήλιος μικροφαίνετε, τότε που τα βήματα σωρό αφήνουν οι άνθρωποι, οι πολλοί, τότε αρχίζουν τα ζόρια και σαν οι άνθρωποι οι πολλοί, θα μείνουν με το ελάχιστο, το δάκρυ δεν στερεύει. Θα αναρωτιέσαι, τι στα βελούδινα συμβαίνει εδώ πέρα, αφού όλα κατά γ...

 Ήταν σαν σήμερα, 15 Φεβρουαρίου 1999 Περισσότεροι από 150 Κούρδοι, ανάμεσά τους γυναίκες με τα παιδιά τους, συγκεντρωμένοι έξω από τη Βουλή προκειμένου να ζητήσουν πολιτικό άσυλο και να μην παραδοθεί στους Τούρκους ο ηγέτης τους Αμπντουλάχ Οτζαλάν (ΑPO), ο οποίος βρισκόταν στο σπίτι του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα. Η ατμόσφαιρα έκρυθμη, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Γύρω στις 4 το απόγευμα οι δυνάμεις των ΜΑΤ ετοιμάζονται για έφοδο και την διάλυση της συγκέντρωσης. Εκεί ο χρόνος παγώνει. Ο 33χρονος Κούρδος Αγκάρ Σερχάντ, περιλούζεται με έφλεκτο υγρό και βάζει φωτιά Μια πύρινη μάζα έρχεται προς το μέρος μου, ξεχωρίζω για ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν πέσει στο έδαφος, πως τα δάχτυλα του σχηματίζουν το σήμα της Νίκης. Η φωτογραφία αυτή, συμπεριλήφθηκε στις σημαντικότερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε, για την δεκαετία του 1990 στην κατηγορία Conflict, για το ίδρυμα GETTY και υπάρχει στην δεκάτομη έκδοση Ο Αγκάρ Σερχάντ, επέζησε. Ο  Αμπντουλάχ Οτζαλάν (ΑPO) τελικά "παραδόθηκε" στ...

...εξω ο αέρας να τα παίρνει και να τα φέρνει Πήρε την στροφή, πέρασε τους πάγκους με τα ζαρζαβατικά και τα θαλασσινά, δεν άκουγε τις φωνές για την πραμάτεια. Σενιαρισμένος. Γραβάτα, ομπρέλα, παλτεσού. Κύριος. Άνοιξε με ευγένεια την πόρτα και με ευγένεια την έκλεισε, χωρίς θόρυβο. Κούνησε ελαφρά το κεφάλι, καλησπερίζοντας τους θαμώνες. Κάθισε στο πρώτο τραπέζι δεξιά. Παράγγειλε μισό ροζέ, κοιτούσε ίσα μπροστά με μια απίστευτη σιγουριά. η ορχήστρα έπαιζε το '' Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ '' του Ακη Πάνου, κούνησε με νόημα τρεις τέσσερις φορές το κεφάλι του... Δεν υπήρχε τίποτε άλλο...

  Tον είχα δει από την προηγούμενη μέρα. Είχε σκαλώσει στα κλαριά, είχε πεισμώσει. Ακίνητος. Νεκρός σχεδόν. Είπα: “θα αντρειέψει, θα ξεσκαλώσει, δεν μπορεί πουλί είναι…” Η πολύχρωμη κορμοστασιά του είχε γίνει ένα με την ξεχασμένη λεύκα. Πουλί στο σχήμα, μα τι πουλί είναι ετούτο που φτερούγισμα δεν έχει; Τριγύρω όμοιοί του όλων των ειδών, μέχρι και οπαδοί… Ήρθε η επόμενη, Κούλουμα. Κούλουμα στου Φιλοπάππου, για πολλοστή φορά. Το πέταγμα του αετού καλά κρατεί. Από κάθε γειτονιά της Αθήνας, εδώ κι ας είναι πια τα καλάμια από σωλήνες πλαστικούς, οι ουρές από εφημερίδες, πολύχρωμα γιορντάνια και οι κόλες, νάιλον ζωγραφιές με “παιδικούς” ήρωες και σήματα ομάδων. Κοιτάζω τους χειριστές, πατεράδες συνήθως, λίγοι πια οι παππούδες, στα χέρια οι καλούμπες, διπλές και τριπλές. Όλοι θέλουν να πάει ψηλά, ψηλότερα ο δικός τους αετός. Αγωνία. Να φυσήξει. Να πάει ψηλά να δακρύσει. Μόνο να σηκωθεί… Οικογένειες ανακούρκουδα στο χορτάρι, τα καλούδια που επιβάλλει η μέρα στρωμένα στο πανί. Όλα τα τάπερ...

 Στο αγνάντι του βράχου του Φιλοπάππου κάτω από το μνημείο, σκοτεινιάζει, λοξόμεριάζει το φως μέρες τώρα Είναι και ο καιρός βαρύς κάνει  τα δικά του καλοκαιριάτικα. Έτοιμος να αρχίσει το κλάμα. Τσαμπουκαλεύεται μόνο το απογευματινό φως, εκείνο το ατίθασο πορτοκάλι, μόνο εκείνο αντιστέκεται. Από δω, από τούτη τη μεριά της πόλης, η γειτονιά μου μοιάζει με γειτονιά που αγάπησα πολύ, μία άλλη. Γλάροι παχύσαρκοι περνούν αργά  πάνω από το κεφάλι μου επιστρέφοντας από το φαγοπότι στη χωματερή στα Λιόσια και τώρα χορτάτοι και υπναλέοι έχουν πάρει την ντουγρού την κατηφόρα για τη θάλασσα. Δεν έχει θάλασσα η γειτονία μου  γειτονιά μου, γιαυτό τα απογεύματα οι γλάροι μοιάζουν με βομβαρδιστικά. Επισκέπτες. Έτοιμα να σκορπίσουν πόνο από ψηλά, να αφήσουν την πραμάτεια τους όπως κάνουν συνήθως στην άλλη μου γειτονιά. Να σκορπίσουν θάνατο, πόνο, πανικό, φόβο. Θα γκρεμίσουν σπίτια, θα διαλύσουν όνειρα. Γυαλίζει η ταράτσα με την μπουκαμβίλια εκεί που  λίγες μέρες πριν είχαν στρώσ...

  Τέσσερις η ώρα εγερτήριο, ήθελε βόλτα ο Λευτεράκης, το κέρατο μου. - Ρε Λευτεράκη, ούτε οι σκλάβοι δεν έχουν ξυπνήσει τέτοια ώρα, έλεος, Κοιμήσου. - Σήκω, σήκω, θέλω να συναντήσω τον  "Alexis"! - Και εμείς που τον συναντήσαμε τι καταλάβαμε παιδί μου;  ΚΟΙΜΗΣΟΥ - Δεν λέω τον Αλ6ς μωρέ, αλλά το καιρικό φαινόμενο “Alexis”. - Μπερδευτήκαμε με τα ...φαινόμενα. Και αυτό δεν το προλαβαίνουμε, έφυγε, έρχεται ο “Oliver” Κοιμήσου. - Δεν έρχεται ο Oliver. ΄Ήρθε ο Stefanos... Σήκω. - ...

  ...δεν στοιβάζω τα όνειρα μου στις ντουλάπες, στους δρόμους τα έχω αφήσει να κλείνουν τις λακκούβες από τάματα νωθρά... μητέρα, Άραγε είναι μονάχα ο άγγελος θάνατος κεραυνός για όσους έζησαν τον ύπνο και τα όνειρα... / στα πόσα γκρι μπερδεύεσαι;;; 13 τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν, ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν· 14 ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει· 15 ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, 16 σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, 17 καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν. 18 οὐκ ἔστι φόβος ...

  Παντού πλατίνα, μέσα έξω, εκ του φυσικού φανταστικό και ύστερα το γέλιο. Εκείνο το γέλιο που ξεμυτίζει σαν ήλιος πρωινιάτικος και κάνει τις δύσκολες σκέψεις, σερπαντίνες. Τις άρεσε να φωτογραφίζει λουλούδια , την φώναζαν τις νύχτες Λουλουζέλλ , με δυο λάμδα, έτσι για να κάνει θόρυβο το Ζήτα. Φωτογράφιζε λουλούδια, νεκρή φύση. Κυριολεκτικά. Λουλούδια κομμένα γιατί αγαπήθηκαν, από άλλες εποχές, από τις μέρες εκείνες που βασίλευε η μοναξιά ΄και τα ψάρια σκαρφάλωναν στα δένδρα. Άγιο γάλα, γαληνοτάτη, κάτι από την γοητεία της εφηβείας, κάτι σαν τις ευθείες στο ολόλευκο χιόνι. Κάτι από μας. Έχεις παράθυρο, μα δεν υπάρχει θάλασσα. Άκουσα πως απόψε αναζητούσες το φεγγάρι σε έναν ατίθασο συννεφιασμένο ουρανό. Έχεις παράθυρο μα φεγγάρι δεν βλέπεις. Ούτε φεγγάρι, ούτε θάλασσα. Κάθε φεγγάρι έχει τα μυστικά του. Κάθε θάλασσα έχει τα μυστικά της. Ξαναμμένοι νοτιάδες, στριφοπλακόνωνται και αψηφάνε τα σοκάκια, στους δρόμους δεν βγαίνουν, κυκλοθυμώνουν και αφήνουν την υγρασία να τιμωρεί τα μερτι...

 Παρασκευή βράδυ στο Circuits and Currents (Νοταρά 13 & Τοσίτσα, Εξάρχεια), 1ον βρήκα αμέσως να παρκάρω, σχεδόν απέξω. 2ον όση ώρα κάθισα στην έκθεση, δεν συναντήθηκα με χοιρινά. 3ον είχε ωραίο κόσμο και πολύ Γέλια, αγκαλιές, χαρά, αλλιώς συμπεριφέρονται οι νεότεροι τελικά 4ον Είδα φίλους 5ον χάρηκα  την έκθεση και το υλικό και το στήσιμο. «Το οπτικό της* πεδίο» Φωτογραφική έκθεση Η έκθεση, που πραγματοποιείται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Έμφυλης Βίας, εκκινεί από το ερώτημα: Πώς μπορεί να αναπαρασταθεί  το τραύμα  οπτικά με τρόπους που να παράγουν ενδυναμωτικές αφηγήσεις για τα υποκείμενα;  Δύο φωτογράφοι, , η Αλεξάνδρα Μασμανίδη και η Βέρα Χοτζόγλου , διερευνούν τη δυνατότητα αμφισβήτησης των στερεοτυπικών απεικονίσεων των εμπειριών έμφυλης βίας, που συχνά παρουσιάζονται μέσα από το βλέμμα του κακοποιητή. Στο σημείωμα της επιμελήτριας Ιωάννας Ζούλη , διαβάζω: Η φωτογράφος Susan Meiselas έχοντας εστιάσει μέρος της δουλειάς της σε γ...

  Αγγέλου γέροντα το χάδι στα μαλλιά σου και ύστερα μου είπες πως ξεθώριασαν τα χρώματα, πως πέρασε έτσι η ...μπογιά τους. Έτσι μου είπες. Πως ήμουν αυτός που από το σκοτάδι σε τράβηξε στο φως. Εσύ τι είπες. Μα πάλι ο ίδιος ήμουν που έπρεπε χωρίς τύψεις και ενοχές, χωρίς δεύτερη σκέψη, να με προδώσεις. Καρέκλα μπορντό να τις τρώει το πάτημα το κύμα, να υποχωρεί η άμμος. Η πλάτη ίσα στο κενό. Ποντάρεις σαν σε ρουλέτα, όλα μαύρο, όλα κόκκινο. Στο ΝΑΙ , στο ΟΧΙ, το ίδιο μερτικό σου βγαίνει. Πολεμάς θεούς και δαίμονες, για να γίνεις ένα μαζί τους, έτσι ελπίζεις και όταν εκείνοι συλλαβίσουν το ζητούμενο, τότε είναι που εσύ μαθαίνεις . Τότε είναι που γνωρίζεις. Τα καθέκαστα. Ας ουρλιάζουν με το λυκόστομα ανοιχτό, πόρτα πόρτα οι θεοί, προσπαθώντας από του Κρόνου την βουλιμία να ξεφύγουν, μέσα από φιδίσια μονοπάτια δύστροπα, μέσα από όνειρα μαύρα και άραχνα, που σκαλισμένα πάνω σε γρανίτη τα βρήκαν οι κατοπινοί. Έμειναν να θαυμάζουν οι κακόμοιροι, την δύναμη και το σκοτάδι, μέσα από τεχνικ...

 

 

  Ο Ντισού γεννήθηκε ή όχι, δεν έχει σημασία. Οι γενναίοι μαύροι λύκοι της βορειοανατολικής Σιβηρίας ήταν τα μόνα όντα που του έδειχναν μία κάποια συμπάθεια. Ούτε οι πεταλούδες, ούτε οι ακρίδες, ούτε καν τα κουνούπια από τα βαλτωμένα χώματα εκείνα που σκεπάζουν με απέραντη τρυφερότητα τις ρίζες σημύδων, δεν του έδιναν καμία σημασία. Έφτασε στην Αθήνα νύχτα του 1983, νύχτα του Γενάρη με πολύ κρύο. Εγώ τον βρήκα  πρωί στην πλατεία, κάτω από το άγαλμα φωτιστικό με τα ξεβράκωτα. Το ελάχιστο πρώτο φως, τον έδειχνε στον ύπνο του θλιμμένο και μόνο. Πήρα από το cafe, δύο καφέδες στις κούπες, τότε δεν υπήρχαν τα πλαστικά, δεν είχε φτάσει η ανάγκη και κάθισα δίπλα του. Δεν τον ξύπνησα, μόνο την κούπα άφησα δίπλα, στα δεξιά του. Την Ιγκριτ τη γνώρισα στο Γαϊδουρονήσι, στη Χρυσή Τώρα πώς γίνεται και βρισκόμαστε στο Παρίσι, σε διαμέρισμα περιωπής και με κούρσα, είναι μία άλλη ιστορία. Μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Την Ιγκριτ λοιπόν, την πρώτο είδα να μπουσουλάει μαζεύοντας κοχυλάκια στην νότια...

  Ξανθιά βαμμένη με ρίζες εμπριμέ και με ένα βραζιλιάνικο tribal στο αριστερό της μπράτσο. Παρακμή. Το κακό, το είχε πάντα στην φριτέζα, έτοιμη να αρπάξει. Τώρα εσύ άμα ακούς φριτέζα μη σου λείπουν οι πατάτες, για άλλο πράγμα λέμε. Φριτέζα η Τόλη έλεγε τα 12ποντα που έκανε πάνω τους ισορροπία. Μπορντό αποχρωματισμένα, τι κάι  αν είχε πεθάνει. Εκείνος ξάπλωσε δίπλα της, της χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά και μέτραγε σταγόνα - σταγόνα τον ιδρώτα του ανεμιστήρα στο ταβάνι. Μου είχε περιγράψει τη σκηνή πάνω από 100 φορές, την είχα μάθει απέξω και ανακατωτά Ο νους ξέφυγε, έτρεξε πίσω στις καλές μέρες, στις καλές στιγμές ας πούμε καλύτερα. Σήκωσε λίγο το κεφάλι και άφησε τον καπνό να ξεδώσει. Να φύγει από το στόμα της ακολουθώντας τις οδηγίες του καθρέφτη. ΄΄Τρομερή πατέντα ο ορίζοντας της θάλασσας΄΄, είπε. Μπήκε μέσα φουριόζος, χαιρέτησε αποσπασματικά, φίλησέ τη Τόλυ στο μέτωπο, έβγαλε με έναν δικό του τρόπο το τσόχινο  καπέλο στιλ Πάναμα και κάθισε. Μπεζ μακρυμάνικο πουκάμισο, φα...