Μπορεί, ίσως, είναι πιθανόν

 

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει

το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι

και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,

και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε·

γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

έγραφε ο σπουδαίος Κωστής Παλαμάς, στον  Ίωνα Δραγούμη, στο 2ο μέρος του ποιήματός του

 ΄΄Ο γκρεμιστής΄΄ 

και εγώ που πια απέχω από την αλήθεια της εικόνας, εκείνη που με τα ψέματα, μου έμαθε με τα χρόνια, πως τα δομικά στοιχεία του ονείρου σε όποια ουτοπία και αν στέκονται, κοντά είναι και τα φτάνεις.

Ιστορία- «μήνυμα», η «σκηνική» διάρθρωση, η «ιδεοπλαστική» εικόνα.

 Έτσι ειδικά προσδιορισμένα κι έτσι ιεραρχημένα.

Σε κάθε εικόνα υπάρχει μια μοναδική ιστορία.

Και όταν (όπως τώρα), τα μέσα μου εφάπτονται με τα σύννεφα, προκύπτει η ίδια πάντα ανάγκη

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω

Μη έχοντας να αποδείξω τίποτα σε κανέναν, μη έχοντας την ψευδαίσθηση του Ενός, μη επιθυμώντας διακρίσεις και μεγαλεία, απαλλαγμένος από τα βαρίδια της διάκρισης, μπορώ να ταξιδεύω σε δικούς μου κόσμους, κατασκευάζοντας δικά μου ονειρικά τοπία, καταστρέφοντας εικόνες, μα που από την καταστροφή τους προκύπτουν αυτά τα τοπία.

Πριν φύγει από το δικαστήριο, ο Σωκράτης ζητά να μιλήσει με τους φίλους του για το θέμα της επικείμενης εκτέλεσής του. Στη συζήτηση αυτή αιτιολογεί ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι κακό. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει: «Υπάρχει σοβαρά βάσιμη ελπίδα για ένα καλό αποτέλεσμα.              Ο θάνατος είναι ένα από τα δύο πράγματα, είτε είναι εκμηδένιση, και οι νεκροί δεν έχουν συνείδηση του τίποτα, ή, όπως λένε, είναι πραγματικά μια αλλαγή, η μετανάστευση της ψυχής από αυτό το μέρος στο άλλο…» 

Μα ο Σωκράτης, η «αλογόμυγα-φιλόσοφος» της αρχαίας ελληνικής αγοράς, δεν είναι πια μαζί μας, έτσι δίνεται η ευκαιρία, να αντιληφθούμε αλλιώς το φως. Εκείνο το φως το λαμπερό που οι σκιές το ορίζουν.

Ανατρέχω λοιπόν, γιατί περισσότερο με διευκολύνει, σε έναν ποιητή της εικόνας, όχι εξ ορισμού, μα από την ουσία των εικόνων του.

΄΄Πριν ορίσουμε οτιδήποτε πρέπει να απαντήσουμε με μια ευρύτερη ερώτηση: Ποιο νόημα έχει η ζωή του ανθρώπου στη γη; Ίσως να βρεθήκαμε εδώ για να ανυψωθούμε πνευματικά. Αν η ζωή μας τείνει σε έναν πνευματικό πλούτο, ίσως η τέχνη να είναι ένας από τους τρόπους προσέγγισης αυτού του σκοπού. Αυτό πιστεύω με τον τρόπο που ορίζω την ζωή. Η τέχνη πρέπει να βοηθά τον άνθρωπο στην πνευματική του εξύψωση. Δεν ξέρω. Μερικοί λένε ότι η τέχνη βοηθάει τον άνθρωπο να κατανοήσει τον κόσμο΄΄,  λέει κάπου ο  Αντρέι Ταρκόφσκι.