photographer

  Η ζωή της, σχεδόν σαν επιπλωμένο διαμέρισμα. Κάθε της όνειρο να κρύβει μια αλήθεια, ήθελε να μπορεί να μην βάζει όρια. Τα πολύχρωμα Νέον φώτα, κάλυπταν τα ρηχά, μα όχι τις πληγές. Η μητέρα πέθανε, ο πατέρας φορτωμένος με χρόνια πια , ο κύριος Αντρέ. Ο κύριος Αντρέ μόνος πια και η Μαρί-Πιερ  να τον φροντίζει, μα ο κύριος Αντρέ δεν την βλέπει ή κάνει σαν να μην την βλέπει. Ζαν, Μαρί, τι σημασία έχει ; Ο ληξίαρχος σημείωσε Ζαν – Πιερ. Ο τόπος με τις χρωματιστές πεταλούδες και τις καταιγίδες. Μαρί – Ζαν, Μαρί, φυλακισμένος στον ίδιο του τον φόβο, με τις πληγές να βλέπουν έξω. Έβαλε τα χρώματα σε νόμο αρχής, πάνω από ουρανό, σιωπή ή άνθρωπο. Εγώ να πρέπει να τα βάλω όλα σε μια φωτογραφία και εκεί που πιστεύεις σε δρόμο σωστό πως θα πορευτείς, το παρελθόν γυρίζει πολύ γρήγορα, το μέλλον αργεί να έρθει, με μια βλαστήμια στα μάτια, για ότι κυλάει γύρω. Μπροστά από το κόκκινο ο Φαίδων ή ήταν η Μαρί, μήπως ο Ζαν; Συνεργάζομαι με τον Πάνο, την Ήρα, την Ντορίτα, τον Φοίβο,  την Ισμ...

  Από ατελέσφορους μυωπικούς καθρέφτες, αντανακλά το είδωλο σου , εκείνο της επερχόμενης θαμμένης ευτυχίας σου. Η εικόνα σου περιφέρεται άσκοπα , μαζεύει σκόνη και πιάνει χώρο , όμως είναι και εκείνη , η ίδια εικόνα που προδίδει που στα αλήθεια βρίσκεσαι . Τρεις ρίγες στα άνω άκρα , τσέπες σφιχτές στα κάτω , εμένα γάμο μου θυμίζει ... ...και ους ο Θεός συνεζευξε και τα λοιπά και τα λοιπά . Γάμο και μετά τετραετή χωρισμό , μα ότι και να λένε τα νερά των ανοιχτών ουρανών , στο στόμα της της Νεμούτας εσύ πάντα θα μετανιώνεις, το ξέρεις δεν το ξέρεις, θες δεν θες. Θα ήθελα κάποτε να μπορούσα να μάθω πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι σαν να μη συνέβη τίποτα, πώς γίνεται οι άνθρωποι που σου στάθηκαν να είναι να μην υπήρξαν ποτέ. Έστειλες γιορτές με νάνους και εντάσεις και κάθε πού κάποιος χαμογελούσε άνοιγες τρύπες στα σύννεφα και τότε φύτρωναν λουλούδια κίτρινα σαν ήλιοι Θα ήθελα να ξερα πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι Αγκαλιά σεισμού και για του λόγου το αληθές μέσα στα μάτια μου, τώρα που μας...

 Είναι στο χάσιμο λέει το φεγγάρι, μα εγώ από τα χείλη σου κρατιέμαι. Από τη θάλασσα ερχόντουσαν οι μουσικές, έτσι γίνεται σε αυτό τον τόπο τις μέρες του Παχνή, στις μέρες του μεσοσπορίτη. Εάν έχεις γίνει ένα με τη μελαγχολία μιας ασήμαντης μέρας, τράβα στο δικό σου δρόμο ίσα στο βορινό ορίζοντα και η μυροβόλος, ασπασμός στους φύλακες του μήνα θα γίνει. Σε ρώτησα Νεφέλη πώς γίνεται να αγαπάς ένα πρόσωπο που ποτέ δεν υπήρξε και πού πότε δεν θα υπάρξει... Καθόσουν το απόγευμα στο μπαλκόνι και κάθε δεύτερο απόγευμα ακριβώς πότιζες άδειες από λουλούδια γλάστρες, λουλούδια πουθενά.   Ο ήλιος, πολεμούσε το φεγγάρι σου, στις 4:00 το απόγευμα ακριβώς, για μια φορά μόνο,  χτυπούσε με λύσσα το τζάμι της μπαλκονόπορτας του τρίτου ορόφου. Έτσι σε είδα Έτσι Σε πρόσεξα Άδειο το διαμέρισμα Τότε ήταν που έπεσαν τα μάτια μου πάνω σου Σκέφτηκα, μα στα αλήθεια έζησα και εγώ κάπου; γιατί τώρα το ορατό λευκό είναι εντονότερο; γιατί διαρκεί η αναμονή; γιατί οι νύχτες πετροβολούν το φεγγάρ...

   χύθηκε ο καφές και γέμισε η αυλή καφέ πορτοκαλί θαυμάσιες φάλαινες και κάτι σπαθιά λουλούδια πλάι στον Δευκαλίωνα. Εγώ στις παρυφές της μέρας που ήρθε χαμογελώντας και χορεύοντας, θαυμάζω τα αναπάντεχα και όλα τα θαύματα του κόσμου Δεν συναντά τις άδειες θάλασσες κανένα ψάρι του βυθού, ούτε τα πουλιά σκοτίζονται που σύννεφα δεν υπάρχουν. Το ταξίδι θα γίνει έτσι ή αλλιώς. Και εγώ όσο ζω, θα ζω ΦωτοΓραφηΖωντας.

 Ξημέρωνε Κυριακή. Βολόδερνε στο κρεβάτι σαν και τις άλλες μέρες. Είχε μια αγωνία για το τι καιρό είχε έξω, ο Λευτεράκης είχε τις δικές του αγωνίες. Κάτι ψυχανεμίστηκε, κάτι δεν πήγαινε καλά. Έκανε έναν γάμο, έναν γιο, του άρεσε πολύ να ταξιδεύει. Όχι να φεύγει, ούτε να αποφεύγει, ποτέ να υπεκφεύγει και σε καμία περίπτωση να ξεφεύγει. Σηκώθηκα ψηλότερα και τον κοιτούσα. Η νύχτα μετρούσε τους ηλιόσπορους και ετοιμαζόταν να φύγει... - ...κόλλημα είναι, τις είπε. Απάντηση καμία και εκείνος που για να μπει στην θάλασσα, δεν έμπαινε αν δεν έφτανε το καρπούζι 10 λεπτά, σηκώθηκε και έκανε μπάνιο με κρύο νερό. Χασκογέλαγε και σιχτίριζε μαζί. - να είμαι καθαρός, ακούστηκε να λέει και αν είναι να συμβεί, να μην με πλύνουν ξένοι. Τον ήξερε τον πόνο αυτόν εκεί στον αριστερό ώμο. Κάτι σαν πόνος, κάτι σαν κάψιμο. - Όχι πάλι, μονολόγησε. Αυτόχειρες ιχθύες, με ξύσματα λεμονιού στην άκρη των δαχτύλων, εκεί ανήκε. Έφτασε με λειψές αναπνοές μπροστά από την κροκί πόρτα με την μπλε λωρίδα εκεί που χτυπ...

  Ονειρευόσουν στα κρυφά, στα δύσβατα, έβαζες από πάνω τα σκεπάσματα και κρυβόσουν μέσα τους. Μια χαραμάδα άφηνες, ίσα να αναπνέεις και να κλέβει κίνηση η άκρη του ματιού. Φοβήθηκες τα όνειρα μη και βγουν αληθινά και προφασίστηκες δικαιολογίες τόσες... Μα τα όνειρα δεν αξίζουν σε ιστορίες με προφανές τέλος. Έτσι λοιπόν τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Το κλάμα στο λαιμό της θάλασσας και εσύ στα γόνατα της. Στην  πέτρα καθισμένη να μην ακουμπάς  τα πόδια σου στα φύκια. Όση δύναμη και αν είχα στα μάτια, όσο και αν τα σήκωνα ψηλά στους ουρανούς, πάντα κάτι σύννεφα θα μπαίναν ανάμεσα μας. Όσες λέξεις  και αν ξεπέζευα,  και αν τις έριχνα στο αχανές εκείνο της σιωπής, πηγάδι απύθμενο η απόσταση, δεν θα άφηνε στάλα να ακουστεί. Πόσες νύχτες δεν έκλαψα; Μα πάντα ξημερώνει, πόσα τάματα, πόσες προσευχές, εγώ ο λίγος, ο υποκριτής, ο ψεύτης, ο απατεώνας. Τι άραγε είχα να κερδίσω από το τίποτα που γύρω μου το πουθενά ορίζει. Η μουσική ετούτης της νύχτας, που κομμάτι με ότι ...

 ...Χειμώνα, στον χειμώνα έμεινες... Εκείνα τα γιαπωνέζικα πουλιά από χαρτί που σου άρεσε να φτιάχνεις τις μουσικές που ποτέ σου δεν τελείωσες, τις φωτογραφίες που δεν τράβηξες ακόμη, έτσι και τότε ποτέ δεν άπλωσες το χέρι, ποτέ δεν είπες "σε θέλω", ποτέ. Δεν χαμογέλαγες. Των αδυνάτων τάχα την πείνα συμμερίστηκες. Μία ίσως κι απ ότι λες μπορεί και δύο. Μα όταν ο αδύναμος στα πόδια σου προσκύνησε βιάστηκες ψεύτη να τον πεις να μην το θέλεις να πιστέψεις, παρά μόνο τους μνηστήρες με την προβιά του φίλου εκλιπαρείς, για παρηγοριά στης μοναξιάς τις νύχτες. Και τότε βροχή και τώρα βροχή. Κανένα πρόσχημα δεν είναι ικανό στα πράσινα λιβάδια της γης της Μογγολίας να σε φέρει. Κάθε φορά που συναντάει τα νησιά εκείνος ανάμεσα στο πουθενά και στο τώρα, τάμα και προσμονή. 

      τελικά το πρόβλημα μου ΔΕΝ είναι η Αθήνα αλλά το ετεροχρονισμένο πέταγμα αλλοδαπών ωραίων πελαργών που λαχταρούν σποραδικά δυο σύννεφα στα πόδια τους...