να βλέπω θάλασσα

 

Από ατελέσφορους μυωπικούς καθρέφτες, αντανακλά το είδωλο σου , εκείνο της επερχόμενης θαμμένης ευτυχίας σου.

Η εικόνα σου περιφέρεται άσκοπα , μαζεύει σκόνη και πιάνει χώρο , όμως είναι και εκείνη , η ίδια εικόνα που προδίδει που στα αλήθεια βρίσκεσαι .

Τρεις ρίγες στα άνω άκρα , τσέπες σφιχτές στα κάτω , εμένα γάμο μου θυμίζει ...

...και ους ο Θεός συνεζευξε και τα λοιπά και τα λοιπά .

Γάμο και μετά τετραετή χωρισμό , μα ότι και να λένε τα νερά των ανοιχτών ουρανών , στο στόμα της της Νεμούτας εσύ πάντα θα μετανιώνεις, το ξέρεις δεν το ξέρεις, θες δεν θες.

Θα ήθελα κάποτε να μπορούσα να μάθω πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι σαν να μη συνέβη τίποτα, πώς γίνεται οι άνθρωποι που σου στάθηκαν να είναι να μην υπήρξαν ποτέ.

Έστειλες γιορτές με νάνους και εντάσεις και κάθε πού κάποιος χαμογελούσε άνοιγες τρύπες στα σύννεφα και τότε φύτρωναν λουλούδια κίτρινα σαν ήλιοι

Θα ήθελα να ξερα πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι

Αγκαλιά σεισμού και για του λόγου το αληθές μέσα στα μάτια μου, τώρα που μας κύκλωσε η βροχή πρέπει να φύγουμε από δω.

Μου αρέσουν τα νεκροταφεία που βλέπουν θάλασσα.