ένα άρρωστο φεγγάρι στην μέση του Αυγούστου
Κάνω την μάτια μου οριζόντια χαραμάδα, τόσο, που η όραση τις ροζ ομπρέλες της βροχής σε πεφταστέρια τις μεταφράζει.
Αστέρια νυχτερινά κατά μεσής της ημέρας με κάτι κίτρινες και κόκκινες γραμμές να σχηματίζουν φευγαλέα όνειρα.
Από ατελέσφορους μονόκωπους καθρέφτες, αντανακλά το είδωλο σου , εκείνο της επερχόμενης θαμμένης ευτυχίας σου.
Η εικόνα σου περιφέρεται άσκοπα , μαζεύει σκόνη και πιάνει χώρο , όμως είναι και εκείνη , η ίδια εικόνα που προδίδει που στα αλήθεια βρίσκεσαι .
Τρεις ρίγες στα άνω άκρα , τσέπες σφιχτές στα κάτω , εμένα γάμο μου θυμίζει ...
...και ους ο Θεός συνεζευξε και τα λοιπά και τα λοιπά .
Γάμο και με τετραετή χωρισμό , μα ότι και να λένε τα νερά των ανοιχτών ουρανών , στο στόμα της της Νεμούντας εσύ πάντα θα μετανιώνεις.
Πέρα από τα κορμιά που αγαπήθηκαν, τώρα, έπρεπε με συνέπεια οριζόντια να πακεταριστούν οι αναμνήσεις και τα εκθέματα.
Σειρά έχει να θαφτούν μαζί και όλα τα παρακάλια.
Όλα τα θέλω.
Όλοι οι όρκοι.
Ένα μόνο ήταν γραφτό να διασωθεί και μόνο αυτό ζητούσες τώρα πια.
Ζωντανές να μείνουν όσες ημέρες τρίκλιζαν.
Εκείνος, ο ένας, είναι τώρα ήσυχος, σαν αέρας καθωσπρέπει και όμως εχθές έδωσε και πήρε, τώρα εσύ μαζεύεις πασχαλίτσες άστεγες, τις βάζεις σε σπιρτόκουτο και ύστερα μεθυσμένες αυτές μπαίνουν στη σειρά και παρελαύνουν.
Σαχλαμάριζες και δεν αντιλήφθηκες την κίνηση της ουράς του λεμονιού επάνω στην καρέκλα, μέχρι εκεί που η καρέκλα έπεσε και βρέθηκε μπροστά στο φως με τα φτερά της πεταλούδας δανεικά σαν παραμύθι σε αφήγηση.
Χλώμιασε και το φεγγάρι, σαν άρρωστο μοιάζει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου