photographer

κοιταζω εξω την βροχη και μπερδευομαι μου ερχεται στον νου ο στιχος του Mani απο τους Φι Βητα Σιγμα: ΄΄ αναπολώ, βρέχει γαμώ,δικαιολογώ το κλάμα μου ως συμπαράσταση στον ουρανό ΄΄ σαν σημερα ηταν /  24/8/2007 ... ο πύρινος εφιάλτης και οι νεκροί στον τόπο μου Πως να ξεχάσω εκείνους που πέθαναν άδικα μέσα στην φωτιά .  Η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ τότε, με τον Μακη Νοδαρο, την Χριστινα Παπασταθοπουλου, τον Κωστα Κυριακοπουλο, τον Γιωργο Μαρνελο, με συντονιστη τον Βαγγελη Παναγοπουλο, μαζι με αυτη την απιστευτη ομαδα και εγω μαζι ποσο αγαπησα αυτη την δουλεια ρε γαμωτο  ήταν η μοναδική εφημερίδα που στάθηκε πραγματικά κοντά στην αγωνία των συγγενών και συνέβαλε  στην καταδίκη των υπαιτίων της καταστροφής με έρευνα και ρεπορτάζ ... ...Αποκαλύπτοντας

  ...ήταν Αύγουστος θυμάμαι, μα ήταν αλλιώς. Προσφέρθηκε η Άνοιξη, μα εγώ αλλαξοπίστησα, έτσι τώρα  σαν τα λουλούδια στα παρτέρια στέκω, μη τύχει και βρεθεί, χέρι που τα αγαπήσει και τα κόψει... Άκαμπτες ματιές οι λέξεις, άραγε τώρα που γράφω, μήπως ξεγράφω, σκέφτομαι, εσύ παγιδεύτηκες στις σκιές που τόσο αγάπησες και εγώ διανύω τον Αύγουστο που δεν θέλω να θυμάμαι. Έξω βροχή, με υγρασία

  Κάνω την μάτια μου οριζόντια χαραμάδα, τόσο, που η όραση τις ροζ ομπρέλες της βροχής σε πεφταστέρια τις μεταφράζει. Αστέρια νυχτερινά κατά μεσής της ημέρας με κάτι κίτρινες και κόκκινες γραμμές να σχηματίζουν φευγαλέα όνειρα. Άνεργη η ψυχή σου στα οδοφράγματα των ωραίων αποκλίσεων εκεί που λυσσομανά κάθε προσδοκία εκεί που χώρο αναζητούν οι λυτρωτές και οι βαστάζοι ετούτου του έρμού κόσμου. Από ατελέσφορους μονόκωπους καθρέφτες, αντανακλά το είδωλο σου , εκείνο της επερχόμενης θαμμένης ευτυχίας σου. Η εικόνα σου περιφέρεται άσκοπα , μαζεύει σκόνη και πιάνει χώρο , όμως είναι και εκείνη , η ίδια εικόνα που προδίδει που στα αλήθεια βρίσκεσαι . Τρεις ρίγες στα άνω άκρα , τσέπες σφιχτές στα κάτω , εμένα γάμο μου θυμίζει ... ...και ους ο Θεός συνεζευξε και τα λοιπά και τα λοιπά . Γάμο και με τετραετή χωρισμό , μα ότι και να λένε τα νερά των ανοιχτών ουρανών , στο στόμα της της Νεμούντας εσύ πάντα θα μετανιώνεις.   Πέρα από τα κορμιά που αγαπήθηκαν, τώρα, έπρεπε με συνέπεια ο...

  Βόσκαγαν στο ραχάτι τα βόδια στις πεζούλες, τα μουλάρια κουβαλάνε ξυλεία, οι άνθρωποι ζούσαν. Δύσκολα τα χρόνια, μα ανθρώπινα. Δεκαέξι χρονών, η μικρότερη, κορίτσι δεν την έλεγες ακόμα, αφτιαγη. Εκατό λίρες εγγύηση και βουρ στην πρωτεύουσα στο γιατρό. Εσώκλειστη που λένε. Μα το χε η φτιαξιά της και εκείνη η φτιαξιά, Αχ έφτιαξε και τη μοίρα της. Παρόλο που της έλειπαν τα χρόνια και το μπόι, η Γεωργία είχε τα μυαλά στη θέση τους και έκανε καλό κουμάντο. Αποδείχθηκε με τα χρόνια πώς οι πράξεις της ήταν οι σωστές και της βγήκαν σε καλό. Όμορφη, ήρθε ο καιρός που έγινε κορίτσι κοπέλα και πριν γίνει  γυναίκα βρήκε τον " δάσκαλό " της. Είχε φτιάξει κομπόδεμα η  Γεωργία, εκείνος φτωχός μα περήφανος Ήρθαν τα πραγματα έτσι και αγαπηθήκανε. Δάσκαλος εκείνος,  από δασκάλους με Συνείδηση και εργατικός, έπιάναν και τα χέρια του. Σόγια μεγάλα, πολλά τα αδέρφια και αδερφάδες που είχαν πίσω και οι δυο τους. Μα το αποφάσισαν και έφτιαξαν οικογένεια σε πείσμα θεών και ανθρώπων, εκείν...

Είχε άπνοια υγρασία και ζέστη πολλή κούνησες το χέρι επιδεικτικά μου άνοιξες την πόρτα και μου είπες - φεύγεις στο άλλο χέρι κρατούσες τα ναύλα για τη διαδρομή έφυγα είναι αλήθεια μα ήξερα πώς θέση κενή δεν αφήνω είχα δει στον ύπνο τον προηγούμενο να μου γεμίζεις το ποτήρι του κρασιού με άφθονα χρυσόψαρα. τώρα πηγαίνω το χαμόγελο στη λάμπα και μένω να θαυμάζω τις μακρινές θάλασσες που φτιάχνουν νησιά φευγάτα. έμαθα πια.  Από όσα χρώματα κι αν έζησα εγώ αγάπησα εκείνα της βροχής. Μα είναι μία στιγμή που το μαύρο σε βρίσκει ανέφελο τότε σεαγκαλιάζει,  μένει εκεί για πάντα πια. έφτανε μία στιγμή.

      Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στην πλατεία.  Αγαπούσα πολύ τη μουσική και τα ταξίδια. το φευγιό. Προγενέστερες επαφές με την Αθήνα δεν είχα πολλές,  εκτός από τρεις-τέσσερις φορές σε όλα τα χρόνια μου,  κάτι επισκέψεις στο Παλατάκι στο Χαϊδάρι,  στην αδερφή του πατέρα. Ακόμα θυμάμαι τις  πολυκατοικίες σαν να τις έβλεπα fisheye. έτοιμες να με κατασπαράξουν. Είχα ακούσει για την πλατεία, εκεί πρωτοπήγα. εκεί ουσιαστικά μεγάλωσα. Εκεί γνώρισα τον Παύλο την Κατερίνα τον Νικόλα το Βαγγέλη τη Σύλβια τον Παναγιώτη. Εκεί έγινε και το χτίσιμο της πρώτης πολιτικής συνείδησης. Εκεί άρχισα να ανακαλύπτω τον κόσμο και να συγκροτείται ο κόσμος μου. Εκεί ερωτεύτηκα, γέλασα, μέθυσα, έκλαψα. Σε εκείνα τα τετραγωνικά ένιωθα ελεύθερος και ασφαλής, χωρίς ψευδαισθήσεις όμως,  οριοθετημένη ελευθερία. Ήξερα ακριβώς τι μου γίνεται. Δεν προσπάθησε κάνεις να με παραμυθιάσει. Εκεί και οι πρώτες επαφές γύρω από τη φωτογραφία με τον Γιώργο τ...

  Στην στροφή της κλωστής του μεταξιού, ένα σωρό τριαντάφυλλα κόκκινα, κατακόκκινα, ριγμένα καταγής. Κάπου στα ζεστά του Μονπελιέ ζει η Αγία Αγκάθα σε καμβά. Έχει τα μάτια και τα χέρια στριμωχτά, κρατά σφιχτά φυλαχτά τα δύο της στήθη. Εκεί στις παραμυθιές συνάντησα όσα λουλούδια γνώριζα, ούτε ένα έξω από κει, ούτε ένα ζωντανό. Και εκεί που τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, με ρωτάει ο νεωκόρος εάν τάισα τα σύννεφα. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς έρχεται ο Αύγουστος που δεν θέλω να θυμάμαι. Σαν πετραδάκι στο παπούτσι Έναν χρόνο μετά και έχω ακόμα έχω θόρυβο μέσα μου.  Είμαι ακόμα θυμωμένος και εφόσον έχει επέλθει το μοιραίο είναι αναγκαίο κάτω από το όνομα και πριν την ημερομηνία θανάτου να μπαίνει η ημερομηνία γέννησης. Είναι τόσο ανώφελο όμως, μία πληροφορία άχρηστη παντελώς. Ούτε καν λέξεις μόνο κάτι γαμημένοι αριθμοί 3. 24. 3. 24. Αριθμοί που προέκυψαν από μία τυχαία συνουσία, τόσο τυχαία που άφτέρουγα πουλιά, κύματα θέλουν μακρύτερα να πετάξουν. - Δείξε ...