θες γύρω σου ανθρώπους που να με θυμίζουν

 

Στην στροφή της κλωστής του μεταξιού, ένα σωρό τριαντάφυλλα κόκκινα, κατακόκκινα, ριγμένα καταγής.
Κάπου στα ζεστά του Μονπελιέ ζει η Αγία Αγκάθα σε καμβά. Έχει τα μάτια και τα χέρια στριμωχτά, κρατά σφιχτά φυλαχτά τα δύο της στήθη.
Εκεί στις παραμυθιές συνάντησα όσα λουλούδια γνώριζα, ούτε ένα έξω από κει,
ούτε ένα ζωντανό.
Και εκεί που τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, με ρωτάει ο νεωκόρος εάν τάισα τα σύννεφα.
Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς έρχεται ο Αύγουστος που δεν θέλω να θυμάμαι.
Σαν πετραδάκι στο παπούτσι
Έναν χρόνο μετά και έχω ακόμα έχω θόρυβο μέσα μου.  Είμαι ακόμα θυμωμένος και εφόσον έχει επέλθει το μοιραίο είναι αναγκαίο κάτω από το όνομα και πριν την ημερομηνία θανάτου να μπαίνει η ημερομηνία γέννησης.
Είναι τόσο ανώφελο όμως, μία πληροφορία άχρηστη παντελώς.
Ούτε καν λέξεις μόνο κάτι γαμημένοι αριθμοί 3. 24. 3. 24.
Αριθμοί που προέκυψαν από μία τυχαία συνουσία, τόσο τυχαία που άφτέρουγα πουλιά, κύματα θέλουν μακρύτερα να πετάξουν.
- Δείξε ευγένεια
- ευχαριστώ
- ευγένεια
- ευχαριστώ πολύ
Ωραία και τώρα το σκοτάδι να μας περιβάλλει, ούτε ο Ωρίωνας μπορεί να σε γλιτώσει, ούτε από το σκοτάδι, ούτε από τις μεταμφιέσεις.
Πάντα από δω και πέρα θα θες γύρω σου ανθρώπους που να με θυμίζουν.