ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ...

 

Αναπαράσταση της σημαίας που ύψωσε ο Λάμπρος Κατσώνης στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης, όταν η Μεγάλη Αικατερίνη έκλεισε ειρήνη με την Υψηλή Πύλη. 'Εφερε χιαστί δύο ναυτικές σπάθες και τρεις καρδιές με την επιγραφή LAMBRO CAZZONI PRINCIPE DI ΜΑΙΝΑ Ε LIBERATOR DELLA GRECIA (ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΤΗΣ ΓΡΑΙΚΙΑΣ).

ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ...

Μοιάζει απίστευτο αλλά ισχύει. Στην Κριμαία υπάρχει ένα προάστιο της Γιάλτας που πήρε το όνομά του από τη Λιβαδειά της Βοιωτίας, τη γενέτειρα του Λάμπρου Κατσώνη.

Μετά την αποτυχία του επαναστατικού κινήματός του στη Λακωνία, ο Λάμπρος Κατσώνης επέστρεψε στη Ρωσία και εγκαταστάθηκε σε παραθαλάσσιο κτήμα στην Κριμαία, δώρο της Μεγάλης Αικατερίνης. Σε ανάμνηση της αγαπημένης πατρίδας του, την οποία δεν ξαναείδε ποτέ, ονόμασε το κτήμα Λιβαδειά. Εκεί έζησε την υπόλοιπη ζωή του, ασχολούμενος με την αμπελουργία και το εμπόριο. Το δε αγρόκτημα εξελίχθηκε σιγά σιγά σε χωριό των κολλήγων που κράτησε το όνομα αυτό καθώς το ρωσικό κράτος το επισημοποίησε. Οι κάτοικοι εκεί το προφέρουν Λιβαντίγια και το γράφουν Ливадия.‎

Για την ιστορία...

Ο γενναίος θαλασσομάχος Λάμπρος Κατσώνης πήρε μέρος στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1769-1774. Λόγω των ικανοτήτων του ξεκίνησε σταδιοδρομία στο ρωσικό ναυτικό. Το 1787 προήχθη σε ταγματάρχη και στάλθηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη στη Μεσόγειο για την καταναυμάχηση του οθωμανικού στόλου. Με όχημα τις τάξεις του τσαρικού στρατού και μέσα από τη ρωσική πολιτική, ο Λάμπρος Κατσώνης εξυπηρετούσε τον πραγματικό του στόχο, την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών.

Ο στολίσκος του, με 10 καταδρομικά πλοία και με επικεφαλής την «Αθηνά της Άρκτου», επιχειρούσε από το Ιόνιο στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο μέχρι την Κύπρο και είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων για τέσσερα χρόνια. Για τα επιτεύγματά του προήχθη το 1790 σε Συνταγματάρχη και τιμήθηκε με το παράσημο, του Ιππότη του Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Γεωργίου. Έναν χρόνο αργότερα ο Αρχιστράτηγος Γριγκόρι Ποτέμκιν, Πρίγκηπας της Ταυρίδας, τον όρισε διοικητή του στόλου της Μεσογείου. Όταν όμως τερματίστηκε ο ρωσοτουρκικός πόλεμος με τη συνθήκη του Ιασίου τον Ιανουάριο του 1792, το όνειρο του Λάμπρου Κατσώνη να απελευθερώσει τα νησιά με την υποστήριξη της Ρωσίας έσβησε. Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει με οποιονδήποτε τρόπο: «…«Αν η Αυτοκράτειρα σύναψε την ειρήνην της, ο Κατσώνης δεν υπέγραψε ακόμα την ιδικήν του….».

Γι αυτό άρχισε τις συνεννοήσεις με τους Μανιάτες και εγκατέστησε ναυτική βάση στο Πόρτο Κάγιο. Στο μανιφέστο του, αφού εξέφρασε την πικρία του για τους χειρισμούς της ρωσικής ηγεσίας, διατύπωσε ευθαρσώς τους σκοπούς που είχε όταν πολεμούσε στις τάξεις του ρωσικού στρατού, και εξήγησε γιατί αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του τον αγώνα εναντίον των Οθωμανών: «…για νάχει το Γένος έναν τόπο ελεύθερο…»

Δυστυχώς όμως η επιχείρησή του δεν είχε αίσιο τέλος. Τον Ιούνιο του 1792 ο ενισχυμένος από τους Γάλλους οθωμανικός στόλος απέκλεισε το Πόρτο Κάγιο και οι Μανιάτες, που είχαν δεινοπαθήσει από τις σφαγές και τις λεηλασίες μετά την εγκατάλειψη τους από τη Ρωσία στα Ορλωφικά (1770), ήρθαν σε δύσκολη θέση. Ο Κατσώνης, για να αποτρέψει νέα σφαγή, δραπέτευσε στα ενετοκρατούμενα Κύθηρα και μέσω Ιονίου κατέφυγε με την οικογένειά του στη Ρωσία. Τον Οκτώβριο του 1794 εγκαταστάθηκε στην Κριμαία, στο κτήμα που ονόμασε Λιβαδειά. Πέθανε το 1806.

Οι δύο γιοι του, ο Λυκούργος και ο Αλέξανδρος, έλαβαν τη ρωσική υπηκοότητα, υπηρέτησαν στις τάξεις του ρωσικού στρατού και καταγράφηκαν στους πίνακες των ευγενών της τσαρικής Ρωσίας.

Ο μεγαλύτερος γιος, ο Συνταγματάρχης Λυκούργος Λάμπρεβιτς (τι ονοματικός συνδυασμός!!!) ήταν διοικητής του Ελληνικού Τάγματος της Μπαλακλάβα και τιμήθηκε κι αυτός με το παράσημο του Αγίου Γεωργίου.

Η «Λιβαντίγια» του Λάμπρου Κατσώνη αποτελεί σήμερα θέρετρο και τουριστικό προορισμό αφού εκεί είναι κτισμένα τα θερινά ανάκτορα των Ρομανώφ. Στο «Livadia Palace» υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1945 η Συμφωνία της Γιάλτας με την οποία οι τρεις μεγάλοι νικητές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, Ουίνστον Τσόρτσιλ, Φραγκλίνος Ρούσβελτ και Ιωσήφ Στάλιν, συμφώνησαν για την τύχη του μεταπολεμικού κόσμου και για την επιρροή τους σε ποσοστά. Δεν γνωρίζω όμως γιατί η συνθήκη πήρε το όνομα της ευρύτερης περιοχής της Γιάλτας και όχι της Λιβαδειάς. Σ΄εκείνη τη διάσκεψη πάντως αποφασίστηκε και η τύχη της ταλαίπωρης Ελλάδας, που απελευθερώθηκε απ' τους Γερμανούς για να περάσει στον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας.

Η Γερμανία θα παραδινόταν άνευ όρων τον επόμενο Μάιο, ενώ τον Αύγουστο του ιδίου έτους οι ΗΠΑ θα δοκίμαζαν τις δύο πυρηνικές βόμβες στην Ιαπωνία και ο κόσμος θα πάγωνε. Την επόμενη ημέρα, ο Χάρυ Τρούμαν θα συναντούσε τον Τσόρτσιλ. Με τον Στάλιν θα συζητούσε στο Πότσνταμ για να διαπιστώσουν και οι δύο πόσο αγεφύρωτο ήταν το ρήγμα μεταξύ Δυτικών και Σοβιετικών. Αμέσως μετά, θα ξεκινούσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Κι εκείνη η μοιρασιά του 1945 έμελλε να στοιχειώνει μέχρι σήμερα μικρούς και μεγάλους...

ενα post απο την

Irene Petrakaki