NOCTURNO, η φωτογραφική τετραλογία του Βασίλη Γεροντάκου

 

΄΄Η ποίηση σπαρταρά να επιστρέψει΄΄,  έγραφε ο ποιητής Νίκος Καρούζος
 Εκείνος περπατούσε στις νύχτες όχι στα σκοτάδια, μα τις νύχτες.
Προσπαθούσε να βρει τα δεσίματα ανάμεσα στις αναζητήσεις.
" Την φωτεινή ρωγμή που τυφλώνει την άγνοια και ανασταίνει τον άνθρωπο" έγραψε.
Αναζητούσε ξέφωτο και τις πιο πολλές φορές του έκανε χατίρια ο έναστρος ουρανός.
Τις περισσότερες νύχτες κινούνταν μοναχικά, μα όχι μόνος. υπήρχε πάντα στα χέρια του "ένα λευκό σκοτάδι έτοιμο να εκραγεί".
Κάθε φορά το σκοτάδι αυτό εμφανιζόταν και με διαφορετικό πρόσωπο. Άλλες φορές είχε το πρόσωπο του αέρα, των λέξεων, της μουσικής, κάποιες άλλες είχε το πρόσωπο του νερού όπως οι σταγόνες της βροχής, μα τις περισσότερες ήταν μέσα σε εκείνο το φωτοστεγανό κουτί που μάθαμε να λέμε φωτογραφική μηχανή.
Το Πένθος του Χρόνου, Όνειρα, Selva Oscura, Το Νησί.
Είναι φορές που νιώθει κανείς την ανάγκη να φύγει μακριά, όχι για να ξεχάσει, μα για να θυμηθεί. είναι φορές που περπατάς το σκοτάδι για να δεις το φως.
NOCTURNO, η φωτογραφική τετραλογία του Βασίλη Γεροντάκου.
Έμοιαζαν οι φωτογραφίες αναρτημένες, έτσι με το πολύ μαύρο τους, πάνω στους ολόλευκους τοίχους της Luminous Eye Gallery, σαν σημάδια αφημένα να σε οδηγήσουν.
Να μη χάσεις το δρόμο, να μην ξεστρατίσεις.
Σταμάτησα κάποιες φορές νομίζοντας ότι ακούω  ανάσα, έμοιαζε με παραμύθι η έκθεση του Βασίλη Γεροντάκου, πως άφηνε  τα πετραδάκια ο κοντορεβυθούλης στο δάσος για να μπορέσει να γυρίσει πίσω, για να μην χαθεί, έτσι ήταν και οι φωτογραφίες.
Δεν μου ήταν αρκετή η μία φορά, έκανα τη διαδρομή και δεύτερη φορά. Ύστερα, ήρθε το βιβλίο.
Το πήρα στα χέρια μου, το άνοιξα στην καρδιά του, μύρισα τη φρεσκάδα του και το κράτησα σαν δώρο.
Τρεις μέρες δεν τόλμησα να το "περπατήσω", δεν ήθελα να τελειώσει η μαγεία, να μην τελειώσει το παραμύθι.
Δεν είμαι από εκείνους που λυπούνται τα καλά λόγια εάν κάτι μου αρέσει και με την ίδια ευκολία θα πω ότι με χαλάει και έχω συνηθίσει με τα χρόνια να το πληρώνω όλο αυτό, μα δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς.
Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις ήθελα να πω, πώς είχε πολλά πολλά χρόνια, μία φωτογραφική δουλειά άλλου φωτογράφου να με ταρακουνήσει τόσο πολύ.
Βασίλη σε  ευχαριστώ.