καμία προσμονή

 

γέμισε ο τόπος παρείσακτους.

έκπτωτοι άγγελοι παντού και κατσαρίδες για σιχάματα

πώς να ανθίσει γέλιο εκεί μέσα

μόνο εσύ είχες το χάρισμα να είσαι πανταχού παρούσα

μα και έτσι δεν αναπληρώνεις τίποτε

όλα καλά τώρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους τα κλάματα στο λαιμό της θάλασσας και εσύ στην πέτρα καθισμένη να μην ακουμπάς τα πόδια σου στο χώμα

όσα μάτια και να είχα όσο και αν τα σήκωνα σε ουρανούς χαριτοδιπλωμένους πάντα τα σύννεφα θα έμπαιναν ανάμεσά μας

όσες λέξεις να μάζευα και αν τις έριχνα στο αχανές εκείνο της σιωπής πηγάδι το αχ θα ξέφευγε

τα πράγματα πήραν το δρόμο τους

δεν αφήνουν στάλα να ακουστεί κανένας πόνος καμία προσμονή

όσο κι αν τραβούσε η νύχτα πάντα ξημέρωνε πόσα τάματα πόσες προσευχές εγώ ο λίγος ο υποκριτής ο ψεύτης ο απατεώνας

τι άραγε είχα να κερδίσω από το τίποτα που γύρω μου το πουθενά ορίζει