η θλίψη των ανομιών μας

 

Προσπαθώ να τα βάλω σε σειρά τα πράγματα

Να καταλάβω

Νύχτωσε νύχτα

Δεν είναι η απώλεια του σώματος, τον ήχων των βημάτων.

Είναι το χαμόγελο που λείπει, η καλημέρα πού δεν ειπώθηκε, το βλέμμα που θα λείψει.

Είναι το θα ήθελα, το να μπορούσα.

Στο σημείο είχε λίγο κόσμο.

Πολλές ώρες μετά ήθελα να δω και να ακούσω φωνές, πολλές ώρες μετά.

Δεν έχουν μέλλον οι σκιές σε τούτο το φανερωμένο ταξίδι, εύχομαι λοιπόν σε όλες τις εικόνας που ενταφιασμένες βρίσκονται, στην θλίψη των ανομιών μας 

καλή αντάμωση