και αν είναι αλήθεια;;;

 

Αν είναι αλήθεια και έφυγαν εχτές οι καλικάντζαροι, τι θα κάνουμε τώρα;

Τι μέλλει γενέσθαι;;;

... σκοτείνιασε ο τόπος εντός μου, ήλιος ανύπαρκτος. Το βράδυ που πέρασε μια καταγίδα ήρθε ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά έφυγε.

 Γύρω μου σαν σε έκλειψη, σαν σκυλάδικο στης όχθες του Νέστου, σαν προσευχή τυφλού με τάμα στην Μεγαλόχαρη, σαν έμενα ένα πράγμα με τα δικά μου σκοτάδια,  εντός μου... 

Έρχεται ακάλεστος μπρος στα μάτια μου.

Το δωμάτιο μοιάζει με κλουβί. Δεν τον χωράει.

Το σώμα του το ίδιο κλουβί είναι. Φυλακή.

Το κρύο έξω είναι ακόμα τσουχτερό μόλις ο ήλιος κάνει πέρα και ας είμαστε στις αρχές του Γενάρη.

Η Βερόνικα έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της και έφυγε ακόμα μια φορά βιαστικά.

Πυροβολισμός...

Δεν είχε κάνει παρά μόνο λίγα βήματα όταν έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. Ένιωσε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια της. Γύρισε πίσω ουρλιάζοντας, έτρεχε πέρα δώθε στον διάδρομο, της ήταν αδύνατο να μπει στο δωμάτιο. 

Ανάμεσα στα αναφιλητά και τα τρικλίσματα έσπρωξε την πόρτα. 

Ο καπνός από τον πυροβολισμό στεκόταν σαν μικρό σύννεφο πάνω από το σώμα του σαν ψυχή. Βλαδιμίρ Βλαδιμίροβιτς.

Το μόνο που μου μένει είναι να φωνάξω δυνατά:

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ

...δεν αυτοκτονούν οι ποιητές μητέρα η θλίψη τους σκοτώνει...