ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΣΕ ΤΣΙΡΚΟ ΔΙΧΩΣ ΛΥΚΟ

 

-Εσύ; Τη ρώτησα. Τι χρώμα είσαι; Η Χρύσα είναι κόκκινη…
Καμιά απάντηση.
Η σιωπή μάλλον ήταν η καλύτερη της φίλη. Όλοι το έλεγαν, μια υπόθεση
απουσίας ή κάποια ορεινή αστάθεια. Χρόνια τώρα διαπιστωμένο.
Από την άλλη θα μου πεις, δεν είναι οι άνθρωποι κούκλες για βιτρίνες, για το
…φαίνεσθε. Δεν βγαίνουν από καλούπι και μεταξύ μας, άσε το ο θεός μας
έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, καθένας μας και άλλη ιστορία. Καθένας
μόνος του γι αυτό και ψάχνουν άνθρωποι τα μισακά. Ψευδαισθήσεις.
-Γιατί με κοιτάς έτσι; Δεν έχω δίκιο;
Άλλοι κόσμοι ρε παιδάκι μου, διαφορετικές επιθυμίες, μ’ άλλα χρώματα, με
άλλη φωνή, μυρωδιά διαφορετική και περπάτημα αλλιώτικο.
Αδιόρθωτα αμπέλια το μυαλό μου, σκέφτομαι πως άμα στον άνθρωπο,
ελεύθερος του αρμόζει να ζει και για ετούτο παλεύει, γιατί ο ίδιος φυλακίζει ότι
νικάει;
Είτε για άνθρωπο πρόκειται είτε για άλλο ζωντανό. Κοιτούσα με πλανόδιες
ματιές τις πολύχρωμες αφίσες και τις μεγάλες στρογγυλές τέντες. Πίσω από
τις τέντες θηρία στο κλουβί, ζώα άγρια, ελέφαντες, λιοντάρια, τίγρεις, λάμα,
ερπετά.
Δεν την ξαναρώτησα τι χρώμα είναι, δεν είχε και τόση σημασία μια ακέφαλη
απάντηση μέσα σε τούτη την πανσπερμία των χρωμάτων.
Χρώματα και μουσικές γκλιν γκλον. Εκείνη φορούσε τα λευκά ακουστικά της
με τα ενισχυμένα μπάσα, κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια της προς τον
ουρανό και με τα χέρια της φτερούγησε σαν να’ παιζε βιολί.
Τα περισσότερα από τούτα τα ζώα που έχουν στιβάξει στην αλάνα, τα έχουν
φέρει από εκεί που σιγοβρέχει, από τον τόπο των ανάποδων δέντρων, λες κι
η καθημερινότητα πιστώνει ζωή στους ζωντανούς. Στα μάτια μου φως
απεριόριστο λευκό, στα κλουβιά μια αλλοπρόσαλλη βιασύνη.
-Γιατί με έφερες εδώ; Με ρώτησε.
-Θα δεις, απάντησα. Θέλω να δεις πόσο σιχαμένη είναι η εξουσία…
-Όταν αναπτύσσεται και εφαρμόζεται με λάθος τρόπο και προς όφελος των
λίγων, μου απάντησε.
-Όταν η εξουσία υφίσταται, απάντησα νέτα σκέτα.
-Ψιτ, άκου να σου πω, όταν λαλήσει το πουλί, στείλε μου τις νότες, μη το
παραλείψεις όμως…
Την κοίταξα να φοράει πάλι τα ακουστικά και να κατευθύνεται προς τη
θάλασσα, πιθανόν να είχε προλάβει να μετρήσει την απόσταση από την
πραγματικότητα στην ουτοπία, πιθανόν να είχε διάθεση για κουβέντα.
Μπορεί πάλι να μην τη συγκινούσε καθόλου το τσίρκο, σαν θέαμα…