Η ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΑΦΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ

 

 Θέλω να ξαναβρώ όνειρο στο μπλε. Αφήνομαι στα χέρια σου, να έρθεις κοντά, με την γεύση που έχει ο χρησμός στο λευκό που με πληγώνει, σε αυτό το ελάχιστο σινιάλο στο κύμα. νύχτες σκοτεινές σε ένα χαμόγελο, στη σήραγγα του χρόνου, αδιέξοδο οδύνης, , έμμονη ιδέα ξεχασμένου θεού. Τα πόδια σου. Μες στον πυρετό σου έβλεπες άγρια χόρτα κι ένα σπίτι. Υπέροχη στιγμή. Τόλμησε η στοργή μου να καλύψει το ντεκολτέ της, κλείνοντας την πόρτα. Αφηνόμουν στις εντυπώσεις.
Με έβλεπαν οι κάργιες να γελώ και ζήλεψαν.
Είναι ο χρόνος που περνάει και εκείνο το κάτι που τον επιβραδύνει.
Το κάτι, η εμβληματική και ασαφής μεταχείριση του λευκού.