Η ΑΠΕΝΑΝΤΗ

Σαν σε τοπίο απόκοσμο, με ένα δειλό χλωμό φως να προσπαθεί να παρεισφρήσει από τα όρια, να διώξει την αρωστίλα του Οριακού χώρου.

Η ασθενής, 90φεύγα, ξεχασμένη από ζωή, θάνατο και συγγενείς. Όλα τα τιμαλφή, φυλαγμένα στο κουτί με τις αναμνήσεις.

Ψέματα.

Δεν υπάρχουν αναμνήσεις, η άνοια κυρίαρχη.

Η φωνή όμως, φωνή. Κραυγές, ότι ώρα να είναι και βρισιές και κατάρες.

Λες και στην μοναξιά της, συνάντησε βροχή ασκούμενη, που με την πρώτη γνωριμία, της φώναξε από μακριά σαν την είδε, πριν ακόμα την πλησιάσει:

- ΄΄Τα χρώματα να τα βλέπεις να τα χαίρεσαι. Μην τα ακουμπάς, ξεβάφουν.΄΄

Η ...ασθενής τότε, περί αυτής ο λόγος, κρεμούσε στο ποιο κοντινό της δένδρο μια κόκκινη κορδέλα, σινιάλο για τα σύννεφα τα τρέχοντα.

Χώρος: διάδρομος νοσοκομείου, φιλικός.

Χρόνος: οξυδερκής και διαπεραστικός. Ατίθασος.

Πρόσωπα: ...αναρίθμητα.

Πρωταγωνιστές: 2 τον αριθμό. 

Επιθυμίες: μέθοδος διαλογής ασθενών. Οι έχοντες μία, οι υγιείς, οι έχοντες καμία, οι νοσούντες.

Η επιθυμία, Μία και είναι η εξής.

- Να φύγω από εδώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Κατάσταση: διαρκής υπνική συνεδρία, μέρος ενός υστερικού ύπνου.

Είναι να μην φτάσει ο άνθρωπος σε αυτή την κατάσταση, είναι να μην καταντήσει πάγιο έξοδο. Αν αυτό συμβεί, τότε γυρισμός δεν υπάρχει. Έχεις απολέσει αυτό που λένε, Ατομική Ελευθερία. Γιατί πως μπορείς να ζήσεις ελεύθερα, εάν Ελεύθερα δεν σκέφτεσαι.

Μα όλα αλλάζουν όταν...

Γαλαζομάταααααα, γαλαζομάτα ήρθες;;;

Ενενήντα χρονών και βάλε, με άνοια ακμάζουσα, πως διάολο την καταλαβαίνει και μαλακώνει η καταιγίδα μέσα της;;;