«Θα ανοίξουμε τον κλήδονα με τ΄ Άι Γιαννιού τη χάρη» και φωτιές ανάψανε και στους πάνω δρόμους και στις πέρα γειτονιές, ακόμα και στα πιο μικρά χωριά της χώρας. Ήρθε λοιπόν, η νύχτα, που αλλού με ασκομαντουρες, ζουρνάδες, τσαμπούνες, νταούλια, κλαρίνα, λαούτα, ανάλογα τον τόπο, με μπροστάρηδες τα ΄΄ανυπόμονα΄΄ πιτσιρίκια, να ανάψουν οι φωτιές του Αγιαννιού, να πηδήξουμε την φωτιά, «να ρίξουμε τα ριζικάρια μας στον Κλήδονα με χάρη», να αβγατίσει η χρονιά, να αβγατίσουν και οι ανθρώποι.
Φέτος για άλλη μια φορά, η Καισαριανή είχε το πρόσταγμα. Ο Βαγγέλης πιστός χρόνια τώρα στο έθιμο και τηρώντας το τελετουργικό, άναψε την φωτιά και το μοναδικό αυτό οργανωμένο δρώμενο της πόλης πήρε μπροστά.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς, παλιότερα το συγκεκριμένο δρώμενο μαθευόταν από στόμα σε στόμα και ΄΄έπαιρνε φωτιά΄΄ στα ξαφνικά από το πουθενά, μα ο κόσμος με τα χρόνια έγινε πολύς και ο μικρός δρόμος εκεί στην Καισαριανή που το φιλοξενούσε, δεν χωρούσε πια. Έτσι οι διοργανωτές αποφάσισαν να το μεταφέρουν λίγο πιο ψηλά, στο ύψος της πάνω πλευράς του σκοπευτήριου, στα τσιμέντα έξω από τον κινηματογράφο Αιολία.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο προσεκτικοί ήταν σε όλα τα επίπεδα της διοργάνωσης και της εξέλιξης του δρώμενου. Η χαμηλή μα εντυπωσιακή φωτιά, για να πηδήξουν πρώτα τα παιδιά και πως δυνάμωσε και ψήλωσε αργότερα, όταν τα όργανα πήραν την θέση των παιδικών φωνών και γέλιων
Είχε περάσει η ώρα όταν ξεκίνησα να φύγω, μα ο κόσμος πολύς, παρέμενε εκεί, χόρευε και γέλαγε και έμοιαζε τα δυο χρόνια του εγκλεισμού και της προσπάθειας επιβολής του φόβου, να μην είχαν τύχη
Άντε και του χρόνου και την υγειά μας ναχουμε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου