του Κιριμπάτι τα νερά

Αγγέλου γέροντα το χάδι στα μαλλιά σου ύστερα μου είπες πώς ξεθώριασαν τα χρώματα, Πώς πέρασε έτσι η ...μπογιά τους. Έτσι μου είπες, εσύ το είπες, πώς ήμουν αυτός σκοτάδι στο φως σε τράβηξα, Μα πάλι ο ίδιος ήμουν που έπρεπε χωρίς τύψεις πίσω να αφήσεις. να εμπιστεύεσαι μέρες που κατρακυλούν και μάτια που δεν κλαίνε Καλό δεν είναι. τώρα στην αγκαλιά των μέσα δρόμων να καταπραΰνω ότι μέσα μου ουρλιάζει προσπαθώ κρέμασα μέδουσες στα σύρματα έταξα σε άγνωστους θεούς που δεν μοιάζουν να γελάνε και το φτερούγισμα της μέλισσας μέχρι εδώ ακούγεται Μα το άλλο ίδιο και εκείνο το ...Αγάπη μου, μοιάζει τόσο πολύ με έξοδο κινδύνου. έρωτες διαβητικοί που μπροστά από τις τρεις χάριτες γυμνοί χορεύουν.