Μάσκα για τους Ντρέδες είναι ετούτη, έτσι μου είπε.
Ύστερα ξεκίνησε το ταξίδι του γυμνός στην επιείκεια του ουρανού.
Γυμνοί γύρισαν και οι πολεμιστές. Μα ετούτοι ήταν βυθισμένοι στα χρώματα.
Γυμνοί πολεμιστές στα χρώματα.
Έξη μέρες πριν την Τετάρτη και εγώ να σκέφτομαι πως ο έρωτας αγάπη δεν είναι, βρίσκεται πάντα σε μία προσπάθεια να την μιμηθεί και σε ξεγελάει.
Μα αγάπη δεν είναι.
Ίσως να το καταλάβεις όταν αποχωρήσει και ο τελευταίος γυμνός πολεμιστής.
Εγώ όμως σκέφτομαι άλλα, όσο κι αν είναι μπροστά μάτια μου κρυφοί ήλιοι χαριεντίζονται.
Σκέφτομαι τις ημερομηνίες που δεν βγαίνουν.
Τις μέρες που χάθηκαν, τα γιατί που δεν απαντήθηκαν.
Σκέφτομαι τα όνειρα που ποδοπατήθηκαν προδομένα.
του Κιριμπάτι τα νερά
Στου Κιριμπάτι της ακτές νεράιδες δεν υπάρχουν ούτε λουλούδια ολόλευκα φυτρώνουν στις σχισμές μόνο ανθρώπινες ψυχές χτίζουν με αίμα δρόμους μόνο προσφύγων οι ορδές, ζητάνε να σωθούν κι όταν τα χέρια απλώνουνε μπρος στα δικά σου μάτια καλά θα κάνεις να σταθείς, στο όνειρο κοντά Του Κιριμπάτι τα νερά δεν φτάνουν στο Μπαϊρίκι Και με βαρκάδα δεν μπορείς να μείνεις ζωντανός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου