ενα τραγουδι δρομος

 

ήρθε λέει η Άνοιξη μα ξεμάκρυνε κι άλλο ο  Ωρίωνας, δεν φτάνουν τώρα πια, ούτε ο Τιτζιάνο, ούτε ο Κορέτζο, ούτε καν ο Μπερνάρντο Στρότα, να ζωγραφίσουν τα κομμάτια σου και ο Μοντιλιάνι που τόσο σου άρεσε, νεκρός κείται στο δώμα, πάμφτωχος και διψασμένος και αληθεύει τώρα πια ότι στον Αύγουστο έγραψε ο Νίκος:

΄΄ Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή ΄΄