μοιαζουν αραγε τα μερικά βράδια με το τελευταιο;

 

...μερικά βράδια είναι πιο δύσκολα από άλλα και όχι για τους ίδιους λόγους πάντα. 

 Απόψε είχα διάθεση να ΄΄ψάξω΄΄.

Να με ψάξω για την ακρίβεια, εκεί που χρώμα δεν έχει η σιωπή, εκεί που δεν βρέχονται οι σκιές, εκεί που κρύβομαι κάθε φορά που κρυφά ξημερώνει. Έχω φροντίσει καιρό τώρα να σβήσω ότι ήταν από το παρελθόν να θυμάμαι. Μου αρκούν οι φωτογραφίες. Με πονάει μόνο που δε θα ...προλάβω.

Αυτό ναι με στεναχωρεί, αλλά μόνο αυτό, τα άλλα τα έχω λυμένα. Συμφιλιωμένος είμαι. Δεν λέω, θα μου λείψουν 2-3 άνθρωποι, όχι παραπάνω και πολλούς λέω. Οι μουσικές όμως;

Ναι αυτές θα είναι μεγάλη απώλεια και η θάλασσα και η προσπάθεια.

Από την άλλη λες, όριο είναι και που χρησιμεύει το όριο αφού υπάρχει το πάντα, χωρίς εσένα, αλλά αυτό μετά από κάποιο διάστημα, γίνεται συνήθεια και τότε παύει να έχει σημασία.

Δωμάτιο άδειο, όχι κενό. Ένα άδειο από έπιπλα δωμάτιο, ένα στρώμα στο πάτωμα, μια κουβέρτα προσφορά, μια τηλεόραση, Φως, νερό, αυτά. Το λες νέα αρχή, το λες και γαλήνη. Αντίθετα είναι τα πράγματα και κάπου εκεί στο δωμάτιο που δεν είναι άδειο, στο δωμάτιο που δεν βρίσκεις την γαλήνη,  Ένα ξεχασμένο σημείωμα σε ένα κομματάκι λευκό χαρτί με γραμμές και που πάνω του έχει γραμμένο:

΄΄Μωρό μου καλημέρα ελπίζω να ξυπνήσεις πολύ πολύ όμορφα΄΄ και από κάτω μια ζωγραφισμένη καρδούλα.

Πόσα ψέματα είχα ανάγκη να πιστέψω;

Αυτά δεν θα μου λείψουν, οι μουσικές όμως;;;

Καράβι το χώμα, ταξίδι είναι. Ένα ταξίδι ακόμα.

Όπως και να έχει, δώσε χαιρετισμούς και να γλεντήσετε...