βρωμικη σκονη

 

Μ΄ανοιχτά τα χέρια περπατάς, έξω απ΄το νερό, αφού καθαρά βλέπεις, απρόσιτες, οργισμένες αθάνατες οροσειρές, στην άκρη του δρόμου αντέχεις.

Στην γραμμή των νεφρών.

απέναντι από το φως που καταρρέει στη βρώμικη σκόνη.

Σκοτεινιάζει όπου νάναι και Τα μάτια θα αγκαλιάσουν ο,τι τριγύρω απλώνει και με το φως σ΄αψιμαχίες με κάγκελα θα απαθανατίζουν την έκταση.

Είμαι εγώ το Μαυρο χώμα σε καθαρό, κρυστάλλινο ουρανό.