photographer

  ...τείνει να μου γίνει πεποίθηση πλέον, πως όταν πεθαίνεις, θα πρέπει με έναν μαγικό τρόπο να λειτουργείς σαν ένα κουτί που κλείνει ερμητικά και με αυτό τον μαγικό τρόπο, να είναι τα πράγματα σαν να μην υπήρξες ποτέ. Έτσι ούτε εκείνοι που σε αγάπησαν θα βασανίζονται, ούτε θα υπάρχει στον αέρα αυτή η βλακώδη άποψη ότι διατηρείσαι έστω στις αναμνήσεις...

  Το τι σου ξημερώνει, που λέει και ο λαός μας, είναι απόλυτα σωστό. Ξύπνησα το λοιπόν, το Σάββατο το πρωί με αφόρητους πόνους στο στήθος, αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί αφορά εμένα και 4-5 άλλους που νοιάζονται.  «ἡ καρ­δί­α μου ἐ­τα­ρά­χθη, ἐγ­κα­τέ­λι­πέν με ἡ ἰ­σχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀ­φθαλ­μῶν μου καὶ αὐ­τὸ οὐκ ἔ­στιν με­τ᾿ ἐ­μοῦ». (Ψλ. 37,11).  Άνοιξα το λάπτοπ, είδα πια νοσοκομεία εφημέρευαν κοντά μου, επέλεξα αυτό που πίστευα ( λόγο εμπειρίας τώρα πια) ότι θα ήταν η σωστή επιλογή, χαιρέτησα τον Λευτεράκη και πήγα στο νοσοκομείο. Αριθμός 4 παρακαλώ, λίγο ακόμα και θα μου έδιναν τα κλειδιά να ανοίξω. Ο πόνος τον χαβά του και εγώ τον δικό μου. Υπάρχουν δυο κόσμοι, οι εντός των τειχών και οι εκτός. Νοσοκομεία, φυλακές, δωμάτιά μοναχικών και όχι μόνο ανθρώπων, ότι περικλείετε, το μη ορατό, ένας κόσμος άλλος από εκείνον που  ζούμε και ορίζουμε καθημερινότητα. Εισαγωγή λοιπόν, λίγος πανικός, μια κάποια ανησυχία και όλα έμοιαζε να παίρνουν τον δρόμο τους. Τ...

  Δεν σας γνωρίζω εφέτος, καημένα χελιδόνια μου Κοιτούσα πάλι και πάλι τις φωτογραφίες από τα νεκρά χελιδόνια στην Αργολίδα, στην Αττική, μέχρι και την Χαλκιδική ακόμα. Πεθαίνουν λοιπόν τα χελιδόνια μόλις φτάσουν; Τόσο ταξίδι… Τα χελιδόνια, οι προάγγελοι της Άνοιξης. Τούτα τα μικρόσωμα στρουθιομορφα πουλιά, με το αλάνθαστο εσωτερικό τους ρολόι, που συγχρονισμένο στην κίνηση του ήλιου καθώς είναι και με εκείνη την ακριβέστατη πυξίδα τους, σαν ένα μοδάτο gps, καταφέρνουν με συμβούλους τα αστέρια, το φεγγάρι, τον ήλιο, να προσανατολιστούν με μοναδική μαθηματική ακρίβεια και αφού έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα, να επιστρέφουν πάντα στο μέρος που γεννήθηκαν για να αφήσουν τα δικά τους αυγά, να συνεχιστεί έτσι η ζωή. Ξημέρωνε άγρια η ημέρα στο Αιγαίο, αέρηδες θυμωμένοι, τα είχαν βάλει με τα κύματα, σε έναν αρχέγονο αγώνα επικράτησης. Τα λάθη των θεών, κληροδότημα στους ανθρώπους. Δεν θυμάμαι πια, πόσα χρόνια τώρα όταν ταξιδεύω με καράβι θέλω να είμαι στο κατάστρωνα. Είτε μέρα είναι, ...

  Άμφισσα: Το στοιχειό της Χάρμαινας Ε ίχα πέσει σε βαθιά περισυλλογή που λένε. Είχα φοβερό δίλημμα πως να το πω; Έλεγα και ξανά έλεγα, φέτος δεν θέλω καρναβάλι από τα lidl, θέλω καρναβάλι πατροπαράδοτο, με τα σέα του και τα μέα του αν είναι δυνατόν. Πως να το εξηγήσω, θέλω  να΄χει σενάριο ρε παιδί μου, στόρι. Φαντάσματα, χρώματα, στοιχεία, τσίπουρα, τέτοια. Έρχεται ο Λευτεράκης, σ’ έχω, μου λέει. – Φέτος πάμε Σάλωνα!!! -Ρε φιλαράκι, τι να κάνουμε εκεί; Ούτε καν αρνιά δεν είμαστε. -Πάψε, επιμένει, φέτος πάμε Σάλωνα και θα σου αρέσει κιόλας γιατί θα έχει και υλικό για να κάνεις τον καλλιτέχνη… Τσίμπησα, αλλά εξακολουθώ να κάνω τον δύσκολο! -Οινόπνευμα θα έχει λεβεντάκο μου ή θα μας πήξεις στα τσάγια; Ο Λευτεράκης σοβαρεύει, παίρνει το αυστηρό του, περιττό να πω, πως πέρα από το “δούλεμα”, ο φιλαράκος ξέρει τον καημό μου, ξέρει πως όπου σταθώ, θέλω να τραβάω φωτογραφίες. Συνεχίζει λοιπόν: «άκου», μου λέει, «εκεί που θα πάμε και πολλά κόκκινα έχει και μπλε και οινόπνευμα και...