photographer

  Τον τελευταίο χρόνο τον έβλεπα συχνά πυκνά στους δρόμους της πόλης και τις πλατείες. Ακόμα και στις διαδηλώσεις τον είχα συναντήσει πολλές φορές. Κρατούσε μια πάπια στο χέρι και έμοιαζε σαν να είχε κούφιες πέτρες στη μασχάλη. Μια πάπια με κόκκινη μύτη, γεμάτη σπιθούρια, από εκείνες τις κινέζικες. Η πάπια είχε όνομα, Ντάλια τη φώναζε. Η Ντάλια όμως ούτε μίλαγε, ούτε λάλαγε, μόνο τέντωνε με μια κάποια υπεροψία τον λαιμό της, σε κάθε χέρι που πλησίαζε να της χαϊδέψει το κεφάλι. Πάπια κατοικίδιο, εντάξει δέσαμε… Ένα απόγευμα από αυτά του καλοκαιριού που η υγρασία στήνει καρτέρι σε ότι ζωντανό κυκλοφορεί, τους συνάντησα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Η Ντάλια κι εδώ η απόλυτη σταρ. Είχε κλέψει την παράσταση. Ατραξιόν σπουδαία. Μικροί μεγάλοι ολόγυρα της κι εκείνη να τεντώνει το λαιμό της, λες και βολτάριζε στη Βία Βένετο τη δεκαετία του ΄60. Μα και για να λέμε την αλήθεια, υπήρχαν πολλές πιθανότητες, αν υπήρχε τότε, να έκανε κι ένα «περασματάκι» σε κάποια από τις ταινίες του Φελίνι....

  Ένας αέρας ακίνητος μα παρατεταμένος, είχε από ώρα ζώσει το λιμανάκι και έστεκε εκεί. Μέσα στο ΄΄Καρύδι΄΄, καρδιά μια ανάσα μακριά, η Τζένη με ένα χάδι που αγαπήθηκε πριν καλά καλά ανθίσει. Πολύς κόσμος για τόσο πρωί. Οι μητέρες συνήθως, πήγαιναν τους νεαρούς βλαστούς τους στο σχολείο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά  του λιμανιού, μετά την ξυλογέφυρα και το παλιό καρνάγιο και οι άντρες είχαν στρωθεί στις δουλειές τους. Η Τζένη με ένα αλπικό χαμόγελο, σαν εκείνα που δεν ξεχωρίζεις εάν είναι γκριμάτσα ή οριζόντια ξυραφιά στο κάτω μέρος του προσώπου, είχε διαισθανθεί από νωρίς την τσαντίλα του καιρού. Είπε στον Βασίλη να μην ΄΄βγει΄΄ σήμερα, μα τα παραγάδια δεν είναι να περιμένουν… Έτσι ο Βασίλης ΄΄βγήκε΄΄ στην αγκαλιά της θάλασσας, όπως κάθε μέρα χρόνια τώρα. Έτσι είχε μάθει από τον πατέρα του και εκείνος από τον δικό του πατέρα. Ψαράδες από κούνια και πολλές γενιές πίσω. Μα και τι άλλο να έκανες σε τούτο τον ριμαδότοπο έλεγε και ξανάλεγε άμα τον ρωτούσες… Η Τζένη δεν συμφωνούσ...

Μια φορά και έναν καιρό, όχι μακριά από το τώρα, η γη αρρώστησε βαριά, ήταν σαν θερμοφόρα. Ο υπεύθυνος θερμότητας, που κάθε πρωί ήταν δουλειά του να βάζει το θερμόμετρο στα σπλάχνα της γης και να μετρά την θερμοκρασία της, μια μέρα τον πήρε ο ύπνος και ξέμεινε στο κρεβάτι. Την άλλη μέρα το πρωί, πήρε το θερμόμετρο και πήγε να μετρήσει την θερμοκρασία της γης. Έβαλε μέσα στα σωθικά της το μηχάνημα και τρόμαξε... Τι να δει; Δέκα χιλιάδες οι βαθμοί θερμοκρασίας, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από πεντακόσιοι... Μα μια μέρα ξεχάστηκα, σκέφτηκε και έγινε τέτοιο κακό; Τύψεις άρχισαν να τον κυκλώνουν και μια και δυο, πάει στους άρχοντες, να πει τι συνέβαινε. Ενημερώθηκαν οι άρχοντες το λοιπόν και έκαμαν συμβούλιο. Μαζεύτηκαν οι σοφοί, οι συμβουλάτορες, οι δικαστές, οι στρατηγοί, όλοι μαζεύτηκαν. Μα οι μέρες περνούσαν και απόφαση δεν έβγαζαν. Και όσο εκείνοι, έχαναν χρόνο τόσο η γη  αρρώσταιναι. Έβηχε σαν τον πατέρα μας τα βράδια από το τσιγάρο και δώστου να κουνιούνται τα βουνά και να γί...

  Δεν κλαίμε πια τις νύχτες, δεν ματώνουμε στα πεσίματα. Λουζόμαστε αστέρια, ντυνόμαστε με χρώματα και συνεχίζουμε οπλισμένοι να κυνηγάμε συναισθήματα, σε μια χαλαρή διαπραγμάτευση λανθασμένων εξηγήσεων. Οι απόντες, έμειναν να υπάρχουν ως απόντες και να ερωτοτροπούν αιφνίδια μα διακριτικά. Την τάξη των πραγμάτων εξυπηρετούσε η παρουσία τους.