ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥ Νο3 / ...πάντα μαζί

 

΄΄ Η σκιά σου χωρίς στόμα,  χωρίς πόρτα η κάμαρη σου,  τα μάτια σου χωρίς βλέμμα, χωρίς έλεος, Χωρίς χρώμα, οι πατημασιές σου πάνε χωρίς να αφήνουν αχνάρια προς ένα φως από φωνές ασίγαστες,   πού είναι η κόλαση μου ΄΄

Τζόυς ουσούρ / Η σκιά σου

 Ασαφές το φως, σταθερά τοποθετημένο ολόγυρα σου, λαμπερό, έντονο, δυναμικό. Απόλυτο  σχεδόν. Γεννημένο από το σκοτάδι με ζωή ορισμένη σε σχέση με το χρόνο και αγαπήσαμε το φως όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια και τις χάντρες.  Αφήσαμε τη γενεσιουργό δύναμη στην ησυχία της και θαυμάζουμε ότι εύκολα θωρούμε.

 Φως όμως χωρίς σκιές μαγία δεν έχει.  Η υπαινικτική γοητεία του συνθλίβεται κάθε που αγγίζει το σκοτάδι.  Εκείνο πάλι θα αγκαλιάσει το φως και από ανάσα μία Fiat Lux θα εμφανιστεί.

 Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να υπάρξει κανείς στο φως.  Ή θα αντανακλά το φως ή θα το δημιουργεί.

Όπως και στα αστέρια και εκείνα χωρισμένα στα δύο είναι, αυτόφωτα και ετερόφωτα.  Από την άλλη, από την ώρα που θα γεννηθούμε μόνο η σκιά μας είναι εκείνη που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Χωρίς ύλη, δίχως χρώμα, χωρίς φωνή.  Μας ακολουθεί τυφλή στα τυφλά χωρίς ποτέ να πάρει βαρυγκωμά. Χωρίς να ξεκουράζεται από μόνη της.

 Μπορεί να μη μας αρέσει πάντα η παρουσία της, μπορεί να μαρτυράει τα χρόνια ή τα κιλά μας, μα είναι εκείνη που ξέρει όλα τα μυστικά μας και που ποτέ δεν θα μαρτυρήσει σαν κάποιος να δένει τα πόδια στα καβούρια με κλωστή.